ادامه مدیریت نمایشیِ هلدینگ در استقلال؛ تکرار سناریوی شهریاری - سمیعی با تاجرنیا - نظری جویباری
سکوت مدیریتی در قبال این تکرار اشتباه، به‌وضوح نشان می‌دهد که یا درکی از عمق مشکلات وجود ندارد یا عمداً قرار نیست تغییری در الگوی مدیریت ایجاد شود. هر دو حالت، برای باشگاهی مثل استقلال خطرناک است.
به گزارش اینتیتر به نقل از آنا، استقلال با گذشت چند روز از جام حذفی هنوز نه سرمربی دارد، نه با بازیکنی تمدید قرارداد کرده و نه حتی یک بازیکن را جذب کرده است. تنها یک چیز در این باشگاه نمایان است و آن در واقع «توئیت» است.
ظهر روز گذشته علی تاجرنیا، رئیس هیأت مدیره استقلال و نماینده تام‌الاختیار هلدینگ خلیج فارس، در توییتی نوشت که به دلیل مشکلات مالی باشگاه، دو بار سفر حج خود را به تعویق انداخته و به محض واریز پول، با آخرین پرواز خود را رسانده است.در نگاه اول، توییتی شخصی و فداکارانه به نظر می‌رسد، اما در باطن، چیزی خطرناک‌تر را فریاد می‌زند؛تمرکز تصمیم‌گیری در دست یک نفر. کسی که در ظاهر رئیس هیأت مدیره است، اما در عمل، نفر اول اجرایی باشگاه هم شده.
*توییتر؛ آینه اختلافات پنهان
عصر همان روز، علی نظری جویباری، مدیرعامل استقلال که به‌تازگی به توییتر علاقه‌مند شده، نوشت:«در شرایطی که باشگاه با محدودیت مالی مواجه بود، تلاش‌هایی انجام و بخشی از مسیر باز شد، اما در فصل نقل‌وانتقالات، تصمیم‌گیری مهم‌تر از منابع مالی است. ساختن استقلال بودجه نمی‌خواهد، جسارت می‌خواهد!» این توییت را نمی‌توان بی‌اهمیت دانست؛ این یک هشدار است. فریادی است محترمانه اما معنادار.
*نظری جویباری؛ متخصصی که دست‌هایش بسته شده
نظری جویباری برای استقلالی‌ها چهره‌ای آشناست. در سال‌هایی که معاون باشگاه بود، در نقل‌وانتقالات یکی از مؤثرترین افراد محسوب می‌شد. حالا اما در قامت مدیرعامل، اختیار چندانی از خود ندارد. وقتی مدیری با آن سابقه، از «لزوم جسارت» و «مهم بودن تصمیم‌گیری فراتر از بودجه» صحبت می‌کند، یعنی قدرت اجرایی او در عمل مسدود شده است و کسی بالادست مانع از تصمیم‌گیری آزادانه او شده.
*وقتی نماینده هلدینگ، همه‌کاره باشگاه می‌شود
نکته کلیدی اینجاست؛چرا نماینده تام‌الاختیار هلدینگ، هم‌زمان رئیس هیأت مدیره هم هست؟ در عرف حرفه‌ای، سرمایه‌گذار سیاست‌گذار است، نه مجری. اما هلدینگ خلیج فارس در استقلال مسیر متفاوتی در پیش گرفته. این مدل پارسال هم با احمد شهریاری اجرا شد؛ نتیجه چه شد؟ فرشید سمیعی، مدیرعامل وقت، تنها یک امضاکننده رسمی بود و تصمیم‌گیر اصلی، نماینده هلدینگ. حالا همان الگو با اسامی متفاوت تکرار می‌شود: تاجرنیا به جای شهریاری، نظری جویباری به جای سمیعی. تکرار این اشتباه مدیریتی سؤال مهمی را به‌وجود می‌آورد، آیا هلدینگ خلیج فارس واقعاً به منافع استقلال فکر می‌کند یا تنها به دنبال کنترل مدیریتی و ویترین رسانه‌ای است؟
*هدف هلدینگ چیست و چرا از تجربه نمی‌آموزد؟
از یک مجموعه بزرگ اقتصادی مانند هلدینگ خلیج فارس انتظار می‌رود که تصمیم‌های خود را بر اساس تجربه و تحلیل منطقی اتخاذ کند اما به نظر می‌رسد نه‌تنها از بحران‌های مدیریتی سال گذشته درس نگرفته‌اند، بلکه همان الگو را دوباره تکرار کرده‌اند. سکوت مدیریتی در قبال این تکرار اشتباه، به‌وضوح نشان می‌دهد که یا درکی از عمق مشکلات وجود ندارد یا عمداً قرار نیست تغییری در الگوی مدیریت ایجاد شود. هر دو حالت، برای باشگاهی مثل استقلال خطرناک است.
اگر هدف از حضور هلدینگ، حمایت مالی است، باید به مدیران متخصص و فوتبالی اختیار بدهد. و اگر هدف چیزی فراتر از حمایت است، وقت آن رسیده که صادقانه با هوادار صحبت شود. در غیر این صورت، نه بودجه و نه برند، هیچ‌کدام استقلال را از این بن‌بست نجات نمی‌دهند. در نبود سرمربی، فقدان ثبات مدیریتی، و آشفتگی در نقل‌وانتقالات، هواداران استقلال فقط به یک چیز نیاز دارند؛اطمینان از این‌که باشگاه توسط افراد کاردان اداره می‌شود، نه فقط افراد بانفوذ. و این اطمینان وقتی شکل می‌گیرد که قدرت به شکل درست توزیع شود؛ نه وقتی که توییتر، به صحنه‌ای برای تقابل مدیران ارشد تبدیل شود.
