در انتهای شب: سبکیِ تحمل‌ناپذیر هستی!
سریال «در انتهای شب» با تصویری از شخصیت‌های واقعی و بازی‌های برجسته، به مشکلات عاطفی و مالی زوجی از طبقه متوسط می‌پردازد.
به گزارش فیلم‌نت نیوز، بخشی از بهترین ملودرام های تاریخ سینمای جهان را آثاری تشکیل می دهند که پایه قصه خود را براساس روابط یک زوج شکل داده اند. آدم هایی از جنس تماشاگران این آثار که مخاطب به راحتی با آنها ارتباط برقرار کرده و با قهرمان هایش همذات پنداری می کند. در سینمای ایران نیز سابق بر این از این دست نمونه ها داشته ایم و این روزها سریال های پلتفرمی جور آن را می کشند!
سریال «در انتهای شب» به کارگردانی آیدا پناهنده تازه ترین نمونه در این باب به حساب می آید که در هفت قسمت پخش شده، مخاطبان خود را پیدا کرده و مورد توجه ویژه آنها قرار گرفته است.
«در انتهای شب» قصه زن و شوهری به نام بهنام و ماهی است که یک اتفاق نه چندان بزرگ تکان هولناکی به زندگیشان داده و آنها را به سمت جدایی می برد. کاری که پناهنده و ارسلان امیری در مقام نویسنده فیلمنامه انجام داده اند، روایتی درست و در عین حال سرشار از جزییات از موقعیتی است که قهرمان هایشان در آن قرار گرفته اند.
برای مثال می توان به اتوبوس اشتباه سوار شدن بهنام در قسمت نخست اشاره کرد که اختلاف های ریز او و ماهی را به یک بحران بزرگ تبدیل می کند. در عین حال برای هر قسمت یک نقطه عطفی در نظر گرفته شده که قصه را وارد فاز تازه ای می کند. برای نمونه می توان به برخورد اتفاقی کاتر با شکم دوست نقاش ماهی و بهنام اشاره کرد که به خوبی تماشاگر سریال را شوکه کرده و منتظر قسمت بعدی نگه می دارد.
آشنایی بهنام با زن همسایه که شرایطی شبیه به بهنام دارد، پیچ خوبی به فیلمنامه بخشیده و تم عشق را در آن تقویت می کند. در عین حال دست روی مساله ای می گذارد که زنان و مردان پس از جدایی با آن درگیر می شوند. مشابه این اتفاق هم برای ماهی رقم خورده و نقاش موفق همکلاسی سابق را پیش رویش قرار می دهد. جالب اینکه هیچکدام از رابطه های تازه هم به نتیجه نرسیده و پناهنده و امیری با ظرافت روی آن مانور داده و به بخش های تاریک آن نور تابانده اند. کل ماجرای گم شدن فرزند کم سن و سال این زوج که به خلق یک داستان فرعی جذاب ختم می شود، نقطه عطف کلیدی سریال در قسمت پنجم است که به رابطه زن همسایه و بهنام نیز پایان می دهد.
موتور حرکت «در انتهای شب»، آدم ها و شخصیت های کم تعداد اما به شدت واقعی و لایه لایه آن است؛ آدم هایی همچون ماهی و بهنام از طبقه متوسط جامعه و تحصیلکرده که به بن بست های مالی، عاطفی و زناشویی رسیده اند و همه اینها نیز باورپذیرترشان کرده است.
زوج نویسنده فیلمنامه این سریال، از کنار شخصیت های مکمل کار به سادگی عبور نکرده و از آنها به بهترین شکل برای تاثیرگذاری روی قصه بهره گرفته اند. برای مثال می توان از پدر ماهی نام برد که کلیشه ای از یک پدر نگران ایرانی است که با وجود نفس کشیدن در فضای سینما به شدت پایبند قوانین ساخته خود برای دخترانش است.
«در انتهای شب» بر خلاف بسیاری از فیلم ها و سریال های ایرانی که فاقد جغرافیا هستند، از این حیث صاحب هویت است. برای نمونه می توان به منطقه پردیس اشاره کرد که در رقم خوردن نقطه عطف کلیدی فیلمنامه نقشی پررنگ دارد. همین طور منطقه ای از تهران قدیم که بهنام و گروهش در زیباسازی شهر در آن مشغول به کار هستند و یک داستان فرعی نیز از دل آن بیرون می آید. در حقیقت تهران به عنوان یک شخصیت در نظر گرفته شده و هر تکه از آن به بافت قصه گره خورده است. نام گذاشتن روی هر قسمت نیز ایده بازیگوشانه ای بوده که برای تماشاگر جذاب به نظر می رسد. از اتوبوس جهانگردی تا سبکی تحمل ناپذیر هستی!
پس از فیلمنامه به کارگردانی سریال می رسیم که دور از مختصات سریال‌سازی بوده و قاب های آن نیز به سینما بسیار نزدیک است. پناهنده که به عنوان کارگردان این سریال نمره قبولی گرفته، در انتخاب بازیگرانش هم کاملا موفق عمل کرده است. پارسا پیروزفر و هدی زین العابدین کاملا با بهنام و ماهی جفت و جور شده و انتخاب های فوق العاده ای با توجه به ویژگی های نقش به حساب می آیند. به ویژه پیروزفر که از کلیشه همیشگی خود کاملا فاصله گرفته و به درون نقش نفوذ کرده است؛ کاری که زین‌العابدین هم موفق به انجامش شده و پیچیدگی های ماهی را به درستی و اندازه به تصویر کشیده است. البته پناهنده تنها به شخصیت های اصلی اکتفا نکرده و برای نقش‌های مکمل هم انتخاب هایش درخشان بوده است. برگ برنده اش هم علیرضا داودنژاد در نقش پدر ماهی است که فوق‌العاده بوده و به نوعی در نقش، زندگی کرده است.
«در انتهای شب» موفق‌ترین سریال روزهای گرم و طولانی کشورمان به حساب می آید که مخاطبان زیادی پیدا کرده و برای چندمین بار ثابت کرده که راه موفقیت صرفا از کمدی نمی گذرد!
بابک جوادی منتقد سینما
«در انتهای شب» را در فیلم نت تماشا کنید.
