چرا ظریف این‌گونه وارد سیاست داخلی شد؟ بزرگترین چالش ما در انتخابات آراء خاموش بود نه رقیب انتخاباتی
معاون راهبردی ریاست جمهوری معتقد است که بزرگترین چالش ما در انتخابات گذشته آراء خاموش بود نه رقیب انتخاباتی.
به گزارش اینتیتر به نقل از خبرآنلاین، محمد جواد ظریف در پاسخ به این سوال که چه شدف ناگهان کُتِ سیاست خارجی را از تنش در آورده و کت سیاست داخلی را به تن کرده و این‌طور با شور و هیجان وارد مسائل سیاست داخلی شده است گفت: به هر حال بنده برداشتم این بود – درست یا اشتباه – که یک جریان فکری که نمی تواند تامین کننده منافع ملی باشد، برای حضور در همه حوزه های حیات اجتماعی ایران آمادگی پیدا کرده و به قول خودشان یک حاکمیت در سایه نه فقط دولت در سایه ایجاد کرده که از نظر من نگران کننده بود. لذا علیرغم این که نه تجربه زیادی در سیاست داخلی داشتم و نه تخصص علمی‌ام سیاست داخلی بود- چون در تمام حدود ۴۰ و خرده ای سال فعالیت دولتی ام در کنار کار دانشگاهی فقط در حوزه سیاست خارجی کار کرده ام - اما احساس کردم ضرورتی وجود دارد که در این حوزه حضور پیدا کنم و کمک کنم که اولا مردم در انتخابات حضور پیدا کنند. چون بزرگترین چالش ما آرای رقیب نبود. بزرگترین چالش ما آرای خاموشی بودند که قرار بود در انتخابات شرکت نکنند.
به گفته معاون راهبردی رئیس جمهور این که عده ای نمی خواستند در انتخابات شرکت کنند و در دوره اول هم دیدیم که تعداد قابل توجهی شاید شصت درصد مردم حضور پیدا نکردند از نظر او جای نگرانی داشته است. او می گوید: من این را از نظر امنیت ملی بدون نگاه جناحی به ضرر کشور می دانم. حضور کمرنگ در انتخابات را برای حاکمیت ملی و استقلال ایران مفید نمی دانم. صرفنظر از این که نگاه سیاسی شما موافق جناحی باشد یا اصلا موافق هیچ کدام از جناح ها نباشد، این‌ها مهم نیست مجموعه‌ای از این شرایط یعنی دلزدگی مردم از روند انتخاباتی و عدم علاقه شان به حضور در تعیین سرنوشت سیاسی شان به این دلیل که شاید فکر می‌کردند مشارکتشان خیلی تاثیر ندارد، این ها نگران کننده بود.
ظریف همچنین با بیان این که یکی از انتخاب ها هم از نظر او نگران کننده بوده است گفت: البته به کسانی که به آن گزینه رای دادند احترام می گذارم و به خود آن افراد هم بنده احترام می گذارم به عنوان افرادی وارد میدان رقابت انتخاباتی شدند.
معاون راهبردی رئیس جمهور در پاسخ به این سوال که اگر نتیجه نمی‌گرفتید چه می‌شد؟ گفت: باز هم فرقی نمی‌کرد. احساس مسئولیتی کرده بودم. چه فرقی می‌کرد؟ حتماً ناراحت می‌شدم! دروغ چرا. ولی به هر حال وظیفه‌مان را انجام داده بودیم ولی در این که حتماً به انتخاب مردم در آن شرایط هم احترام می‌گذاشتیم تردید ندارم. راضی از آن انتخاب نبودم ولی باید حتماً به آن احترام می‌گذاشتیم.
