داستان فیلم علت مرگ نامعلوم + معرفی بازیگران این فیلم سینمایی + نقد علت مرگ نامعلوم
داستان فیلم علت مرگ نامعلوم را در این مطلب مشاهده می کنید.
به گزارش اینتیتر به نقل از فیلیموشات، فیلم علت مرگ نامعلوم نخستین ساخته سینمایی علی زرنگار یک روایت جاده‌ای از سرگذشت هفت مسافر است که زندگی‌شان در پایان یک سفر طولانی با مرگ یکی از مسافران تغییر می‌کند. روایت زرنگار آنقدر گیرا و نفسگیر و انسانی است که تماشای آن برای هر بیننده‌ای واجب و در این وانفسای اکران فیلم‌های کمدی یک فرصت مغتنم است. این صفحه به احترام سینمای مستقل و شریف ایران که یک تنه در برابر تمامی کژ تابی‌ها ایستاده است به فیلم محترم علت مرگ نامعلوم پرداخته است که در ادامه نقدها و اطلاعات آن را می‌خوانید.
خلاصه داستان فیلم علت مرگ نامعلوم
در خلاصه داستان فیلم «علت مرگ: نامعلوم» آمده است: هفت مسافر پیش از طلوع آفتاب، شهداد را به مقصد کرمان ترک می‌کنند. میان راه اتفاقی آنها را از رفتن بازمی‌دارد…
همانطور که از خلاصه داستان فیلم علت مرگ نامعلوم می‌آید این فیلم یک فیلم جاده‌ای است که تمام اتفاقات آن درون جاده می‌گذرد. فیلم با مرگ نامعلوم یک مسافر درون ماشین آغاز می‌شود و سرآغاز اتفاقاتی است که تمامی مسافران ماشین بین جاده‌ای درگیر آن هستند. از این رو می‌توان فیلم علت مرگ نامعلوم را در کنار مضمون اجتماعی‌اش یک فیلم جاده‌ای نیز دانست.
علت مرگ نامعلوم نماینده ایران در اسکار ۲۰۲۶ شد
هیئت انتخاب نماینده ایران پس از بررسی آثار برگزیده، فیلم سینمایی «علت مرگ نامعلوم» به کارگردانی علی زرنگار را به اتفاق آرا شایسته حضور در این رقابت جهانی دانست و به عنوان نماینده رسمی سینمای ایران در سال ۲۰۲۶ به آکادمی اسکار معرفی کرد.
این فیلم از میان ۴ فیلم دیگر یعنی؛ پیر پسر، رها، زن و بچه و زیبا صدایم کن انتخاب شد.
عوامل و بازیگران فیلم علت‌مرگ: نامعلوم
بانیپال شومون، علی‌رضا ثانی‌فر، ندا جبرئیلی، علی‌محمد رادمنش، زکیه بهبهانی، رضا عموزاد، سهیل باوی، سعید رضایی‌کیا، میلاد مرادی، احمد دهقان‌رحیمی، منصور غنی‌جاهد و اشکان عاشوری در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند.
پخش داخلی فیلم را خانه فیلم به مدیریت سعید خانی برعهده دارد. اکران این فیلم با حمایت فیدیبو انجام می‌گیرد.
عوامل فیلم عبارتند از؛
نویسنده و کارگردان: علی زرنگار، تهیه‌کننده: مجید برزگر، مجری طرح: پویان صادقی، مدیر فیلمبرداری: داود ملک، تدوین: حمید نجفی‌راد، طراحی و ترکیب صدا: سیدعلی‌رضا علویان، طراح صحنه و لباس: محمدرضا میرزامحمدی، صدابردار: سعید بجنوردی (با تشکر از علی ذوالفقاری) موسیقی: عیسی حبیب‌زاده، طراح چهره‌پردازی: محمدرضا قومی، رنگ‌آمیزی تصاویر: حمیدرضا فطوره‌چیان، منشی صحنه: مارال فتحی، برنامه‌ریز: سیاوش رمضانلو، امید راد، دستیار اول کارگردان: سیاوش رمضانلو، احسان شیری، عکاس: پیام صادقی، طراح پوستر: نسیم گرجی، جانشین تهیه کننده: مهدی برزگر، مدیر تولید: محمد جعفری، مدیر روابط عمومی: نغمه دانش آشتیانی.
نقد و بررسی منتقدان درباره فیلم علت مرگ: نامعلوم
داستان هفت به‌علاوه یک نفر در یک جاده بیابان‌گونه و اتفاقاتی که با ظرافت و سختگیری در راه آنها چیده شده، آنقدر درگیرکننده هست که مخاطب را با هر سلیقه‌ای (جز اینکه دنبال کمدی بزن و بکوب به سینما آمده باشد) دنبال خود بکشاند. علی زرنگار از پس سال‌ها تنفس در حوزه ادبیات و تجربه در فیلمنامه‌نویسی، نخستین فیلمش را با ایرادات انگشت‌‌شمار و البته با زحمتی مضاعف ساخته است. فیلمی که شاید اگر با عنوان «اکران فیلم توقیفی» روی پرده می‌رفت، با استقبال بیشتری مواجه می‌شد و کنجکاوی فراوانی برمی‌انگیخت، اما سلیقه سازندگان این بود که روی زمینه اجتماعی فیلم‌شان تاکید کنند، نه حاشیه‌هایش -که خودش قصه پرغصه‌ای است برای فرهنگ ما-.
فیلم علت: نامرگ نامعلوم اگرچه وامدار سینمای اجتماعی و اخلاقی مد شده این سال‌هاست و مخاطب را مدام در کشاکش قضاوت و انتخاب قرار می‌دهد ولی همزمان مراقب است که در دام کلیشه‌های مرسوم نیافتد و رنگ و زمینه کاراکترهایش را تغییر ندهد. در این بین، فضاسازی مناسب و بازی بازیگران، نکاتی است که در همان ابتدا به چشم هر بیننده‌ای می‌آید. فیلم زرنگار سعی می‌کند تجربه متفاوتی برای مخاطبانش بیافریند ولی یک توصیه مهم! برای تجربه بهتر از فیلم و لذت بردن از آن، دنبال پسامتن‌ها و نمادگرایی‌ها و… نباشید. فیلم آنقدر کامل و خوش‌ریتم هست که نیازی به این تأویل‌ها و تفسیرها نداشته باشد.
[این نهایتِ نوشته‌ای بود که می‌شد منتشر کرد و داستان فیلم را هم به هیچ شکل، لو نداد. نوشته کامل‌تر بماند برای زمانی که تعداد بیشتری فیلم را دیده باشند!]
«نکته وحشتناک زندگی این است که هر کسی دلایل خودش را دارد.» («قاعده بازی»، ژان رنوار، ۱۹۳۹)
علی زرنگار در فیلمنامه‌های قبلی‌اش نشان داده بود که اهمیت ویژه‌ای برای واکاوی مفهوم اخلاق و نسبت آن با بحران‌های فردی قائل است. «علت مرگ: نامعلوم» ادامه همان مسیر است اما منسجم‌تر از نمونه‌های قبلی.
اولین فیلم بلند زرنگار در مقام کارگردان پر از دستمایه‌هایی است که عموماً بدون خلاقیت در سینمای دهه ۹۰ ایران تکرار شده‌اند: مرگ ناگهانی، انواع مشکلات اقتصادی، و تقابل اخلاق عمومی و منافع شخصی. با این وجود او از دل همین مایه‌های آشنا محصولی خلق کرده است که در مسیری متفاوت با عمده درام‌های اجتماعی یک دهه اخیر سینمای ایران حرکت می‌کند. در مقابل انبوه فیلم‌های ترسویی که در ظاهر به مشکلات بنیادین جامعه پرداخته‌اند اما مردم را توده‌ای یکدست فرض کرده و تمام بار مشکل را (بدون توجه به تمایز و فردیت گروه‌ها و افراد مختلف) گردن مردم انداخته‌اند (در این فیلم‌ها گویی همه مقصریم جز عوامل اصلی وضع موجود!)، زرنگار به مسیری میانه دست یافته و از تزهای نوعی فراتر رفته است. هر چند به‌نظر می‌رسد که فیلم در نهایت طرف نوعی مطلق‌نگری اخلاقی را می‌گیرد (آدم وسوسه می‌شود پای اخلاق‌گرایی کانتی را وسط بکشد) اما این نتیجه به‌معنای قضاوت یک‌جانبه در مورد افرادی نیست که جور دیگری می‌اندیشند. جدا از اینکه تمام شخصیت‌ها، لااقل در مقاطعی، گرایشی فطری به فرا رفتن از منافع شخصی نشان می‌دهند، حتی وقتی چنین نیست هم می‌توان آنها را درک کرد. اینکه زرنگار تمام شخصیت‌ها را محترم شمرده و نگرش‌های گاه متعارض‌شان را به رسمیت می‌شناسد، وجه تمایز این فیلم با آثاری است که انگار به قصد تحقیر نوع بشر ساخته شده‌اند!
به گمانم علت مرگ نامعلوم می‌توانست فیلم بهتری باشد اگر مقدمه‌چینی‌اش (به‌ویژه سردرگمی اولیه شخصیت‌ها پس از مواجهه با حادثه محرک و برخی از پیشنهادهای آشکارا غیرقابل‌اجرای آنها) کمی فشرده‌تر بود. با این وجود عوامل ذکرشده به‌اضافه مواردی چون رسیدن به یک پیشنهاد فکری متناسب با روندی که در طول فیلم دنبال کرده‌ایم (در مقابل فیلم‌هایی که نق‌زدن را به‌تنهایی یک ارزش اجتماعی می‌شمارند)، موفقیت در خلق یک فیلم استاندارد جاده‌ای، انتخاب درست بازیگران، و دوری از تصویرسازی صرفاً چرک برای روایت یک داستان تلخ (دم‌دستی‌ترین انتخاب ممکن) و در عوض حرکت گاه‌به‌گاه به‌سمت نوعی شاعرانگی تصویری که برای چنین فیلمی غیرمنتظره اما کماکان متناسب به‌نظر می‌رسد، آنقدر مهم هستند که بتوان «علت مرگ: نامعلوم» را فیلمی قابل‌تأمل قلمداد کرد.
مجید اسلامی، صفحه شخصی اینستاگرام | فیلم که چون پروانه نگرفته در جشنواره نیست (مایه شرمندگی اعضای هیات انتخاب که به این قاعده‌ی مسخره تن داده‌اند)، به عنوان اولین کار کارگردانش (که پیش‌تر با فیلم‌نامه‌هایش به‌خصوص “بدون تاریخ بدون امضا” شناخته شده) به‌نظرم به لحاظ کارگردانی قابل اعتناست. بازی‌هایش یکدست و فضاسازی‌اش جذاب است و ریتم قابل قبولی دارد. حتی از نظر نورپردازی در بخش‌های آغازین تصویرهایی به یادماندنی دارد. فیلمنامه به لحاظ ساختار و چارچوب دراماتیک استاندارد است ولی برخی مسیرهای روایی و برخی جنبه‌های شخصیت‌پردازی‌اش را نپسندیدم. درمجموع حیف که در جشنواره نیست چون بعید می‌دانم امسال فیلم‌های زیادی در این استاندارد باشند. (نوشته شده در زمان جشنواره فجر)
عباس نصراللهی، صفحه شخصی اینستاگرام | علت مرگ نامعلوم، ادامه همان راهی است که علی زرنگار در فیلمنامه‌هایی که پیش از این نوشته و دیگران ساخته بودند، رفته بود و دیده بودیم (چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت، بدون تاریخ بدون امضا و مغز استخوان)، فیلمنامه‌هایی که تعلیق عنصر اصلی آن‌هاست و این تعلیق تنیده شده در قواعد و قوانین زندگی روزمره آدم‌های جهان داستان است (مبحثی پزشکی یا حقوقی و…) و فیلمنامه می‌تواند کششی از جنس فیلم‌های آشنای پرتعلیق برایمان ایجاد کند. اما نکته‌ای که تعلیق این جنس از فیلم‌ها را می‌تواند در ساحتی دیگر به ما ارائه کند، مربوط به دوراهی‌ها یا چند راهی‌های اخلاقی‌ای می‌شود که آدم‌های جهان داستان درگیر آنها می‌شوند و باید تصمیم بگیرند که در کدام مسیر پا می‌گذارند، اینجا نقطه تفاوت این فیلمنامه‌ها با سایر فیلمنامه‌های همدسته است، جایی که تعلیق در حال به اوج رسیدن است، اما آدم‌ها در میانه این التهابات، درگیر تصمیم‌گیری سختی شده‌اند و باید از آن عبور کنند، همین مبحث اخلاقی، باعث می‌شود تا این فیلم‌ها تمام‌وقت به جامعه زمانه خود وصل شوند و در اصطلاح به ساحت درام‌های اجتماعی پا بگذارند.
حالا علت مرگ نامعلوم، به عنوان منسجم‌ترین فیلمنامه‌ای که علی زرنگار نوشته و خودش هم آن را کارگردانی کرده است (چرا این فیلم توقیف شده بود؟) حائز تمامی آن ویژگی‌هاست و مسیری جذاب را برای ایجاد تعلیق و قرار دادن آدم‌هایش در مسیرهای انتخاب اخلاق/بی‌اخلاقی (به راستی کدام اخلاق است و کدام بی‌اخلاقی؟) برمی‌گزیند. در علت مرگ نامعلوم، عملا ما با یک فیلم جاده‌ای مواجهیم که نقاط مبدا و مقصد در آن مهم هستند (چه‌قدر رسیدن به پلیس راه اهمیت دارد؟) و آدم‌هایی که به عنوان مسافر یک ون گرد هم آمده‌اند، همگی با یک مشکل مرکزی مشترک مواجهند و هزاران مشکل شخصی هم دارند که باید آنها را حل کنند. حالا یک فیلم جاده‌ای پرتعلیق پیش روی ماست که آدم‌هایش باید تصمیم بگیرند، اما در راه این تصمیم، آنها تنها نیستند، میزانسن و دکوپاژ طوری عمل می‌کنند تا دوربین فیلم، ما را نیز، تمام‌وقت در موقعیت قرار بدهد و از ما نیز بخواهد تا تصمیم بگیریم و چالش برایمان ایجاد کند. فیلمنامه دقیق علت مرگ نامعلوم، در کنار کارگردانی قابل قبول، نتیجه‌ای را منجر شده تا ما با یکی از متفاوت‌ترین فیلم‌های به اصطلاح اجتماعی این سال‌های سینمای ایران مواجه باشیم (چه‌قدر خوب که فیلم در بیان ایده‌ها و استفاده‌اش از دوربین، چرک و کثیف نیست) و بتوانیم از تماشای‌اش روی پرده سینما، لذت ببریم…
عباس امینی، فیلمساز | چند روزی است که می‌خواهم درباره فیلم «علت مرگ: نامعلوم» بنویسم و تماشای این اثر درخشان را به دوستانم پیشنهاد کنم. همواره سعی کرده‌ام از واژه‌هایی مانند “فیلم اجتماعی” یا “فیلم شریف” در توصیف سینما پرهیز کنم، اما اتفاقات نامعلومی که در این سه سال برای دیده نشدن این فیلم رخ داده، کمی دردآور است. علی زرنگار، با صبوری در برابر تمام تبعیض‌ها ایستاد تا فیلمش به دست مخاطب برسد. نپذیرفتن ظلم چیزی جز شرافت نیست؛ شرافتی که در جای‌جای فیلم به رنگ تصویر درآمده و برای فهم آن نیازی به هیاهوی سیاسی یا جهت‌گیری خاص نیست.
«علت مرگ: نامعلوم» به انسان‌هایی نگاه می‌کند که برای حفظ شرافت و بقای خود، مجبورند جنازه‌ای را که ناخواسته روی دستشان مانده، یا حفظ کنند یا دفن. درست مانند وطنی که به جنازه‌ای بلاتکلیف تبدیل شده است؛ نه می‌توان آن را دفن کرد و نه رهایش نمود. این فیلم قصه را به زور در چشممان فرو نمی‌کند بلکه ما را با سرنوشت آدم‌هایش همراه می‌سازد.
شخصیت‌های فیلم، مثل آدم‌های اطرافمان، طبیعی و واقعی حرف می‌زنند. برای بیان حرف‌های مهم، به شعار پناه نمی‌برند. بازیگران فیلم نقش بازی نمی‌کنند؛ بلکه قصه را زندگی می‌کنند. زیستی که انگار سال‌هاست از سینمای ما رخت بربسته است. «علت مرگ: نامعلوم» برای دیده شدن میانبر نمی‌زند. مسیر سلامت و اصالت خود را طی می‌کند؛ مسیری که گواهی است بر شناخت و تسلط سازنده بر موضوعی که برای روایت آن برگزیده است.
کیوان مهرگان، خبرآنلاین | اجازه می خواهم به احترام سینمای خلاق، فکور، جسور و غرورآفرین سینمای مستقل ایران و فیلم «علت مرگ: نامعلوم» کلاه از سر بردارم و پنج دقیقه بدون توقف دست بزنم! اولین احساسم بعد از بالا رفتن تیتراژ دیالوگ معروف فیلم پاپیون بود: «بی شرف ها ما هنوز زنده ایم» سه سال توقیف و بگیر و ببند سینمای ایران را خم کرد اما نشکست!
- فیلم «علت مرگ: نامعلوم» برای کسانی است که از سینما هیجان می خواهند، فکر کردن طلب می کنند، برای آن دسته از مخاطبانی است که با کم قانع نمی شوند، طلبکار وارد سالن می شوند و راضی خارج می شوند.
برای آن گروه از تماشاگرانی است که در حین فیلم دیدن تمام تجربیات از سر گذارنده زندگی را شخم می زنند و همه احساسات به هیجان آمده را احضار می کنند. - علی زرنگار یک هنرمند ذاتی است.اغراق نکرده ام اگر بگویم اوکارگردانی است که شاعرانگی کیارستمی،نقد اجتماعی بنی اعتماد و غافلگیری فرهادی را درونی کرده و با اجتهادی دلپذیر نوید فیلمسازی متفاوت را می دهد!
- در فیلم «علت مرگ: نامعلوم» همه چیز مینیاتوری کنار هم چیده شده است؛ از تیم خوب بازیگرانش که خوشبختانه هیچ سلبریتی در میان آنها نیست تا طراحی صحنه، دکور، طراحی لباس و گریم. دیالوگ ها به قاعده و بازی بازیگران باورپذیر است. هیچ چیز بیرون نزده! همه به اندازه و به قاعده چیده شده اند تا تماشاگر با خیالی آسوده چشم و دلش را به پرده نقره ای بسپارد و فیلمش را تماشا کند.
سحر عصرآزاد، صفحه شخصی اینستاگرام | اگر می خواهید علت سه سال توقیف فیلم سینمایی “علت مرگ: نامعلوم” به نویسندگی و کارگردانی علی زرنگار و تهیه کنندگی مجید برزگر را بدانید، لازم نیست راه دور بروید! کافیست نگاهی فلاش بک وار به اکران سینماهای ایران در همین سه سال گذشته تا امروز بیندازید تا دستگیرتان شود؛ چه تفکر مخربی پسِ این بگیر و ببندها و البته گیشه های کاذب میلیاردی وجود دارد.
یک فیلم جاده ایِ خوش ساخت که به عنوان اولین تجربه کارگردانی یک فیلمنامه نویس؛ واجد قوام و پختگی است و البته می توانست خوش ریتم تر باشد. فیلم بر محور درامی جهان شمول به شکل خطی در ضرب الاجلی یک روزه پیش می رود؛ هم کاراکترهایش را موجز معرفی می کند هم نیاز دراماتیک پنهان آنها را تا لحظه های غافلگیری، با ظرافت می پروراند.
در نهایت یک فینال تاثیرگذار و هوشمندانه، نقطه پایان را در بهترین لحظه می گذارد تا جهان فیلم بسط یافته و فراتر از آن وَن اسقاطی، جاده خاکی، اتمسفر بدوی و هشت کاراکتر غبارآلودِ ته خطی، مخاطب را با داشته ها و نداشته هایش به همذات پنداری وادارد. حتی با چشم های نگران مادر و فرزند بلوچ که به وسعت دلشوره های ازلی-ابدی آنانکه گمشده ای دارند، به قلبمان نیشتر می زند… گمشدگانِ بی بازگشتِ دیروز و امروز و فردا!
برای اینکه به علتِ معلومِ توقیفِ سه ساله “علت مرگ: نامعلوم” پی ببرید، کافیست تماشایش کنید. پاسخ خودبخود در ذهنتان نقش می بندد.
