بررسی فیلم Wake Up Dead Man: A Knives Out Mystery – درخشش دوباره جاش اوکانر در معمایی کمیک و دلنشین

به گزارش اینتیتر، فیلم جدید «چاقوکشی» به کارگردانی رایان جانسون، مانند یک جعبه شکلات است؛ لایه اول آن آن‌قدر لذیذ است که دهان را آب می‌اندازد و لایه دوم هم کاملاً رضایت‌بخش است. دنیل کریگ بار دیگر در نقش کارآگاه خصوصی، «بنوآ بلانک»، بازمی‌گردد؛ این بار کمی جدی‌تر از قبل، با شوخی‌های جنوبی کمتر و رفتارهای ساده‌نمایانه‌ی محدودتر، اما با موهای بلندتر و یک دست کت‌وشلوار سه‌تکه شیک.

به گزارش گاردین، بلانک وارد یک کلیسای کاتولیک در شمال ایالت نیویورک می‌شود تا قتل جنجالی کشیش ارشد کلیسا، «مونسیگنور جفرسون ویکس»، را بررسی کند. ویکس که جاش برولین آن را بازی کرده، یک روحانی قدرتمند و سلطه‌جو است که دیدگاه‌های تند و ارتجاعی‌اش را از بالای منبر فریاد می‌زند. (عنوان «مونسیگنور» فقط به‌دست پاپ اعطا می‌شود؛ احتمالاً از سوی بندیکت شانزدهم یا ژان پل دوم، نه پاپ‌های لیبرال‌تری مثل فرانسیس یا لئو چهاردهم.)

مظنون اصلی این پرونده، کشیش جوان و مهربان کلیسا، «پدر جاد دوپلنتیسی» است؛ نقشی که جاش اوکانر با ظرافت و شیرینی زیادی ایفا می‌کند. او از رفتارهای بی‌رحمانه‌ی مونسیگنور ناراحت بود و حتی ویدئویی از او وجود دارد که در آن تهدید کرده ویکس را مثل یک تومور از کلیسا بیرون می‌اندازد. بلانک بی‌خدا روبه‌روی کشیش جوان قرار می‌گیرد و این تقابل دیدگاه‌ها، آن‌ها را به مواجهه‌ای عجیب با «رستاخیز» می‌کشاند.

ماجرا زمانی پیچیده‌تر می‌شود که می‌فهمیم ویکس محبوب گروهی از اهالی عصبی و آسیب‌دیده‌ی کلیسا بوده است؛ گروهی کارتونی و بامزه که شباهت‌هایی هم به شخصیت‌های قسمت نخست Knives Out دارند.
از جمله:

• سیمون ویوانه (کِیلی اسپینی)، نوازنده ویولنسلی که مانند ژاکلین دو پرو گرفتار بیماری است.

• لی راس (اندرو اسکات)، نویسندهٔ علمی–تخیلی روبه‌افولی که در تلاش است ساب‌استک بی‌پایانش را به شاهکاری ادبی تبدیل کند.

• ورا درِیوِن (کری واشنگتن)، وکیلی که ناپسری‌اش، سای درِیوِن (دارِل مک‌کورمک)، یک اینفلوئنسر ترامپی است.

• نت شارپ (جرمی رنر)، پزشکی که در نبرد با اعتیاد به الکل شکست می‌خورد.

• مارتا دولاکروا (گلن کلوز)، خدمتکار کلیسا که به‌شدت وفادار به ویکس است و سامسون هولت (توماس هیدن چرچ)، باغبان کلیسا نیز عاشقانه او را دوست دارد.

تا پایان فیلم، تقریباً برای هر یک از این افراد یک انگیزه جدی برای قتل وجود خواهد داشت.

این فیلم مجموعه‌ای درخشان از بازیگران است که همه در بهترین فرم قرار دارند. جانسون بارها به معماهای کلاسیک «اتاق دربسته» اشاره می‌کند؛ آثاری از نویسندگانی چون جان دیکسون کار، دوروتی ال. سایرز و آگاتا کریستی؛ اشاره‌هایی که هدف‌شان بیشتر فریب و حواس‌پرتی تماشاگر است. مانند دو فیلم قبلی مجموعه Knives Out، لذت اصلی برای من در بخش پیش از قتل است؛ جایی که شخصیت‌ها آزادانه و بدون بار اتهام و سوءظن با یکدیگر درگیر می‌شوند.

صحنه‌های بامزه‌ای وجود دارد؛ از جمله وقتی ویکس اصرار می‌کند جاد اعترافاتش را بشنود، که شامل فهرستی ناراحت‌کننده از ماجراهای مربوط به خودارضایی است. اعتراف جاد نیز پاسخی قاطع و بسیار تأثیرگذار است.

سپس قتل رخ می‌دهد و از آن‌جا به بعد… فیلم همچنان لذت‌بخش است، اما بیشتر باید آن را یک کمدی گروهیِ ابزورد و خشک‌طبع بدانیم تا یک معمای جنایی. این فیلم چندان بر پیچش‌های پی‌درپی و جابه‌جایی انگشت اتهام تکیه ندارد؛ داستان فقط هرچه پیش می‌رود عجیب‌تر و پیچیده‌تر می‌شود. همانند قسمت‌های قبلی Knives Out، شخصیت‌ها اهمیت و ظرفیت یکسانی برای قاتل بودن ندارند و در نهایت یک حلقهٔ اصلی از مظنونان شکل می‌گیرد. گناه واقعی به‌تدریج آشکار می‌شود، نه اینکه برای یک افشای نهایی پنهان مانده باشد.

در مجموع، فیلم یک لذت تمام‌عیار است؛ با بازی‌های فوق‌العاده و صحنه‌هایی چشمگیر، و جاش اوکانر همچون ستاره‌ای میان ستارگان می‌درخشد. آیا او می‌تواند به ستاره مرد دهه تبدیل شود؟