چگونه تلفن همراه سبک زندگی ما را تغییر داد؟

در این گزارش از زبان مخترع موبایل، به چگونگی تبدیل شدن موبایل به یک عضو از زندگی روزمره‌ خود می پردازیم.

به گزارش اینتیتر به نقل از باشگاه خبرنگاران، اولین تماس تلفنی با موبایل در تاریخ ۳ آوریل ۱۹۷۳ برقرار شد و هیچکس فکر نمی‌کرد که این وسیله ارتباطی، به این حد از محبوبیت برسد. مارتین کوپر (Martin Cooper) یک مهندس آمریکایی است که به دلیل اختراع اولین تلفن همراه در سال ۱۹۷۳، با موتورولا به شهرت رسید.

کوپر علاوه بر این که به عنوان “پدر تلفن همراه” شناخته می‌شود، اولین شخص در طول تاریخ است که از طریق تلفن همراه تماس گرفته است.

آنچه در زیر می‌آید، خلاصه‌ای از فصل سیزدهم کتاب جدید مارتین کوپر با عنوان “چگونه تلفن همراه زندگی‌ها را تغییر داد (How the Cell Phone Changes Lives) ” است که هم اکنون در کتاب فروشی‌ها و همچنین فروشگاه‌های آنلاین در دسترس است.

در سال ۲۰۰۱، تقریباً ۴۵ درصد از جمعیت ایالات متحده آمریکا تلفن همراه داشتند و مالکان تلفن‌های همراه چند برابر شده بودند. در بسیاری از مکان‌ها، سایت‌های همراه هنوز نصب نشده بودند یا سایت‌های موجود آنچنان توانمند نبودند.

در آن روز‌ها هنوز از پیجر‌ها به طور گسترده برای تماس و هشدار به مردم استفاده می‌شد و گوشی‌های همراه در این زمینه کاربردی نداشتند. اما مردم می‌خواستند راحت، مقرون به صرفه و فوری با هم در تماس باشند. در اواخر دهه ۱۹۶۰ میلادی، وقتی پیجر‌ها وسیله ارتباطی معرفی شدند و تلفن همراه قابل حمل هنوز یک رویا بود، من یک پیش بینی علمی تخیلی داشتم و به همه گفتم که روزی به هنگام تولد به هر شخص شماره تلفنی داده می‌شود. اگر کسی تماس گرفت و شما جواب ندادید، این بدان معنی است که شما مرده اید. البته در ۱۱ سپتامبر، وجه تاریک این پیش بینی را تجربه کردیم.

من انتظار داشتم، در اوایل دهه ۱۹۷۰، همه یک تلفن همراه بخواهند و به آن احتیاج داشته باشند، زیرا تجارت رادیویی دو طرفه، به ما نشان داده بود که وقتی افراد به هم متصل می‌شوند، چه تعداد از مشاغل عملکرد بهتری دارند. ارائه دهندگان خدمات، کارگران فرودگاه و افسران پلیس شیکاگو به ما یاد دادند که چگونه سازمان‌ها با هم ارتباط برقرار می‌کنند.

ما به یاد پزشکانی افتادیم که حاضر به ترجیح دادن گوشی موبایل به پیجر‌های خود نبودند. دستگاه‌های قابل حمل مانند پیجر و تلفن همراه، از طریق استفاده همیشگی، جزوی از لاینفک هویت هستند.

تبدیل گوشی های همراه به عضوی از بدن

این تجربیات یک اصل فناوری را نشان می‌دهد که برای دهه‌ها چشم انداز من را شکل داده است. اثبات سودمندی یک محصول زمانی به دست می‌آید که کاربران چنان به آن وابسته شوند که صرف نظر از نقص یا تأثیر منفی، آن را رها نکنند و تلفن همراه بار‌ها این موضوع را ثابت کرده است.

جان رابرتز رئیس دادگستری دیوان عالی در سال ۲۰۱۴ نوشت: “تلفن‌های همراه اکنون چنان بخش مهم و گسترده از زندگی روزمره است که شاید موجودات فضایی، فکر کنند که این یکی از ویژگی‌های مهم آناتومی بدن انسان است.”

چیزی که حتی مرا هم متعجب کرد، سرعت و دامنه مقبولیت و پذیرش موبایل بود. تصور نمی‌کردم که سرانجام تعداد تلفن‌های همراه دنیا از توالت فرنگی هم بیشتر شود.

ما تمایل داریم که تأثیر فناوری را در کوتاه مدت دست بالا بگیریم، اما تأثیر آن را در بلند مدت دست پایین بگیریم. این قانون، به قانون Amara معروف است. تلفن‌های همراه نمونه‌ای کلاسیک است. در صفحه اطلاعات موتورولا در مورد DynaTAC که در آوریل ۱۹۷۳ برای رسانه‌ها تولید شد، گفتیم که “تلفن قابل حمل هنگامی که از دفتر یا منزل دور هستید، در جایی که تلفن‌های معمولی در دسترس نیستند و برای استفاده در سفر طراحی شده است. ما معتقد بودیم که بیشتر مردم بیشتر اوقات “در رفت و آمد” بودند؛ و این در حال حاضر صحت بیشتری نسبت به آن زمان دارد.

من می‌دانستم که هزینه‌های لازم برای تولید تلفن همراه چقدر است. من به اندازه کافی این کار را انجام داده ام و این هزینه‌ها را به اندازه کافی دست کم گرفته ام، تا در تخمین هایم کاملاً مطمئن باشم.

مردم باور نمی کردند که تلفن های سیم دار منسوخ شوند

از پیش بینی‌های فروش خود خیلی دور نبودیم، اما فقط به این دلیل که بیشتر تلفن‌های همراه برای اتومبیل‌ها خریداری شدند. دستگاه‌های قابل حمل بسیار گران بود و سایت‌های کافی برای پشتیبانی ارتباطی وجود نداشت. تا سال ۱۹۹۰، عملکرد و اندازه کوچک‌تر به دست آمد و فروش به سرعت رشد کرد. در دهه ۲۰۰۰، سقوط مشترکان تلفن‌های با سیم آغاز شده بود. وقتی من پیش بینی کردم، در دهه ۱۹۷۰، تلفن سیم‌دار در آینده‌ای دور منسوخ شود، مردم باور نمی‌کردند.

با این حال هیچ یک از ما در موتورولا ویژگی‌هایی مانند دوربین را روی تلفن همراه تصور نمی‌کردیم. به هر حال در سال ۱۹۷۳ دوربین دیجیتال وجود نداشت، بنابراین حتی این امکان هم فراهم نبود. در طول دهه ۱۹۶۰، موتورولا در ترانزیستور‌ها پیشتاز بوده و آن‌ها را در لوازم الکترونیکی مصرفی گنجانده بود؛ بنابراین ما تصور کردیم که برای بهبود عملکرد، تلفن‌های همراه به ترانزیستور‌های بیشتری نیاز دارند. اما مطمئناً تصور نمی‌کردیم که تلفن همراه به یک تلفن هوشمند تبدیل شود، یک کامپیوتر در ابعاد کوچک‌تر اکنون درون جیب هر یک از ماست. کامپیوتر شخصی در آن زمان هنوز در حال توسعه بود و اینترنت تازه در حال ساخت بود. تقریباً به طور جهانی، پیش بینی‌ها در مورد استفاده و محبوبیت تلفن‌های همراه اشتباه بود.

در سال ۱۹۸۴، مجله Fortune پیش بینی کرده بود که تا سال ۱۹۸۹ یک میلیون کاربر تلفن همراه در ایالات متحده وجود داشته باشد، اما رقم واقعی ۳.۵ میلیون نفر بود. در سال ۱۹۹۴، مشاوران تخمین زدند که تا سال ۲۰۰۴، در سراسر جهان بین شصت تا نود میلیون کاربر تلفن همراه وجود داشته باشد که حتی این عدد هم درست نبود، چون تعداد واقعی دارندگان تلفن همراه در سال ۲۰۰۴، رقمی حدود ۱۸۲ میلیون نفر بود.

این بخشی از کتاب مارتین کوپر، مخترع اولین تلفن همراه است.