کارشناسان نسبت به مشاوره روانشناسی با هوش مصنوعی هشدار دادند
در دورهای که فناوری با شتابی بیسابقه پیش میرود و هوش مصنوعی در جزئیترین بخشهای زندگی روزمره نفوذ کرده است، بسیاری از مردم به استفاده از برنامههای گفتوگومحور مبتنی بر هوش مصنوعی روی آوردهاند تا از آنها به عنوان پناهگاهی عاطفی و روانی بهره ببرند؛ جایی برای دردِ دل و تخلیه احساسات، دور از دوستان یا پزشکان. اما کارشناسان روانشناسی هشدار میدهند که این نوع «دردِ دل دیجیتالی» که در ظاهر آرامشبخش و بیخطر به نظر میرسد، در واقع میتواند خطرهای روانی و اجتماعی جدی در پی داشته باشد.
به گزارش اینتیتر به نقل از شفقنا، «به گفته کارشناسان روانشناسی، وابستگی عاطفی یا درمانی به هوش مصنوعی ممکن است به انزوا و گسست از واقعیت انسانی منجر شود. دکتر جمال فرویز، روانپزشک، در گفتوگو با وبسایت اسکاینیوز عربی تأکید کرده است که گفتوگو با برنامههایی مانند چتجیپیتی شاید در حد بسیار محدودی مفید باشد و تنها بتوان آن را نوعی تخلیه سبک یا گفتوگوی ساده با یک دوست دانست».
فرویز هشدار داده است که نباید در استفاده از این برنامهها زیادهروی کرد، بهویژه برای دریافت دارو یا مشاورههای پزشکی. او توضیح داده است که مبتلایان به بیماریهای روانی یا عصبی جدی هرگز نباید هوش مصنوعی را جایگزین درمان تخصصی کنند، زیرا این برنامهها صرفاً بر اساس دادههای ورودی پاسخ میدهند و درکی انسانی یا شناختی از وضعیت فردی ندارند. به گفته او، «بسیاری از پاسخها ممکن است منطقی به نظر برسند اما در واقع نادرست یا غیرقابل اجرا هستند و گاه حتی میتوانند گمراهکننده باشند».
در همین زمینه، دکتر رشا الجندی، کارشناس روانشناسی، نیز در گفتوگویی با اسکاینیوز عربی تأکید کرده است که باید با احتیاط بسیار با برنامههای مبتنی بر هوش مصنوعی برخورد کرد و استفاده از آنها را به حداقل رساند. او گفته است: «استفاده بیش از حد از این برنامهها انسان را از دنیای واقعی جدا میکند و همانند شبکههای اجتماعی، ارتباط انسانی واقعی را به پیامهای دیجیتال تبدیل میسازد.» الجندی هشدار داده است که وابستگی شدید به هوش مصنوعی باعث میشود انسان به «موجودی مجازی و بیاحساس» تبدیل شود.
به گفته این کارشناس، خطرناکترین بخش ماجرا زمانی است که افراد این برنامهها را جایگزین پزشک یا درمانگر روانی میکنند. او تأکید کرده است: «هیچ ماشین یا الگوریتمی نمیتواند جای انسان را بگیرد، چون پزشک و درمانگر علاوه بر دانش، از احساس و توان ارزیابی فردی برخوردارند.» الجندی در پایان یادآور شده است که هر فرد وضعیت روانی ویژه خود را دارد و حتی در صورت شباهت علائم، روش درمان ممکن است کاملاً متفاوت باشد؛ از این رو، هیچ الگوریتمی نمیتواند جایگزین ارزیابی انسانی و تخصصی شود.