چهره متفاوت لیلا اوتادی و پژمان بازغی در «مهمان‌کشی»

به گزارش اینتیتر به نقل از  تسنیم، سریال «مهمان‌کشی» ساخته احمد کاوری، در همان قسمت‌های ابتدایی‌اش نگاه‌ها را به‌سوی خود جلب کرده است؛ اثری با مضمون تاریخی ـ مذهبی که در یکی از حساس‌ترین برهه‌های تاریخ تشیع روایت می‌شود.

با این حال، پرسش اصلی آن است؛ آیا این مجموعه در قامت یک درام تاریخی موفق عمل کرده و توانسته است توقع مخاطب آشنا با «مختارنامه» را برآورده سازد؟ که البته هنوز برای قضاوت قطعی، باید منتظر قسمت‌ها و اتفاقات دیگر سریال بمانیم.

سریال «مهمان‌کشی» با نگاهی تازه و جسورانه به روایت‌های تاریخی، تلاش کرده است تصویری خوش‌ساخت خلق کند. قاب‌بندی‌های متنوع، بهره‌گیری از تکنیک‌های روایی همچون فلاش‌بک و شکست‌های زمانی، و تلاش برای عبور از روایت‌های خطی و کلیشه‌ای، این اثر را به تجربه‌ای متفاوت در قاب تلویزیون تبدیل کرده است.

سازندگان با استفاده از برخی جلوه‌های بصری نوین و حتی بهره‌گیری محدود از ظرفیت‌های هوش مصنوعی در ارتقاء کیفیت تصویر، نشان داده‌اند که به‌دنبال نزدیکی به زبان تصویر معاصر و جذب مخاطب امروز هستند. این رویکرد، به‌ویژه در آثار تاریخی که اغلب با محافظه‌کاری همراه‌اند، حرکتی نوآورانه و قابل‌تقدیر به‌شمار می‌رود.

هرچند در دل این تلاش خلاقانه گاه نشانه‌هایی از ناسازگاری روایی یا عدم یکدستی در فضاسازی دیده می‌شود، اما این کاستی‌ها از جسارت و نگاه نو مجموعه نمی‌کاهد. «مهمان‌کشی» را می‌توان گامی روبه‌جلو در مسیر احیای سریال‌های تاریخی با نگاه امروزی دانست؛ مسیری که اگر با تداوم و حمایت همراه شود، می‌تواند به احیای یک ژانر کم‌رنگ‌شده در تلویزیون منجر شود.

محمدمهدی فیاضی‌کیا، نویسنده فیلمنامه «مهمان‌کشی»، در طراحی مسیر کلی روایت، انتخابی هوشمندانه و تأثیرگذار داشته است. او با تمرکز بر شخصیت مسلم‌بن عقیل، تلاش کرده است روایتی تدریجی از یک قهرمان تراژیک خلق کند؛ قهرمانی که نه‌تنها در بستر تاریخ، بلکه در قالب درام نیز ظرفیت‌های بالایی برای همذات‌پنداری مخاطب دارد. این انتخاب و نوع چینش موقعیت‌های داستانی، نشان‌دهنده تسلط نویسنده بر عناصر دراماتیک و قدرت او در بازآفرینی یک واقعه تاریخی با زبان داستان است.