کرونا چگونه به خدمت جشنواره فیلم رشد درآمد؟
در سال‌های اخیر بسیاری معلمان با کارهایی خلاقانه و ارزشمند، در دوره‌های مختلف جشنواره فیلم رشد شرکت کرده‌اند، باید منتظر بود و دید که رشد پنجاه و دوم چند استعداد جدید را کشف می‌کند و چگونه از خدمتی که کرونا به شکل ناخواسته به آن داشته، نهایت بهره را می‌برد.
به گزارش اینتیتر به نقل از ایرنا، «کرونا» حالا تبدیل به جزئی جدایی ناپذیر از زندگی ما شده است؛ بیماری فراگیری که سراسر جهان را تحت تاثیر قرار داد و سبک زندگی همه مردم جهان را دستخوش تغییراتی کرد. اگر تا قبل از دوره کرونا، زندگی بشر به شکل نصف و نیمه به دنیای مجازی متصل و وابسته بود؛ در این دوره حدوداً سه ساله، بشر به شکلی گسترده و روزافزون به فضای مجازی وابسته‌تر شد.
«کرونا» باعث شد تا همه چیز یک نسخه مجازی هم پیدا کند؛ از خریدهای حضوری تا نشستن سر کلاس درس و مدرسه.
تعلیم و تربیت حالا در دوره کرونا یک بُعد مجازی هم پیدا کرده بود؛ همه دست به تلفن همراه و تبلت شده بودند؛ دیگر کمتر دانش‌آموزی پیدا می‌شود که طرز کار با این فناوری‌های نو را نشناسد. همه مجبور شدند تلفن همراه به دست بگیرند و با آن، از کار خود گزارش تهیه کنند و این آغاز مسیری بود که از بسیاری از دانش‌آموزان یک فیلمساز ساخت. چرا که بسیاری از فیلمسازان مهم تاریخ سینما نیز کار خود را دقیقاً از همین فیلم‌های آماتوری و با دوربین‌های غیرحرفه‌ای آغاز کردند.
حتما اگر خودتان معلم یا دانش‌آموز باشید یا در بین اطرافیان خود معلم یا دانش‌آموزی داشته باشید، چالش‌های مربوط به انتخاب سناریو یا جهت و حرکت دوربین را در ضبط فیلم تجربه کرده‌اید یا حداقل، درباره‌اش شنیده‌اید! به عبارت بهتر، کرونا حالا کاری کرده که همه دانش‌آموزان و معلمان ایرانی خودشان یک‌پا فیلمساز شده‌اند! البته که باید به این آمار، پدر و مادرهای دانش‌آموزان را هم اضافه کرد؛ همان‌ها که حداقل یک بار دوربین به دست شده‌اند، سناریو در ذهن خود چیده‌اند و با چالش ضبط صدا، طراحی صحنه، دکوپاژ و نحوه برداشت صحنه، مواجهه داشته‌اند.
این البته یک سمت ماجراست و طرف دیگر این ماجرا، معلمان زحمتکش دانش‌آموزان هستند. معلمانی که در این دوره کرونا، خودشان یک پا داور جشنواره فیلم شده‌اند و با توجه به اقتضائات فعالیت مجازی مدارس، باید فعالیت های دانش آموزان را از روی همان فیلم ها قضاوت می کردند.
این فرصت طلایی که برای دانش‌آموزان و معلمان آن‌ها پیش آمد؛ با همه مرارت‌هایی که به واسطه آموزش مجازی به هر دو گروه به ویژه معلمان سرافراز و زحمتکش آموزش و پرورش وارد شد؛ در نهایت زمینه را برای رشد فیلمسازی در میان هر دو گروه دانش‌آموزان و معلمان فراهم کرد. فرصتی که بخشی از خروجی آن در دو دوره اخیر بین‌المللی فیلم رشد، خود را نمایان کرد. در سال‌های اخیر بسیاری معلمان با کارهایی خلاقانه و ارزشمند، در دوره‌های مختلف این رویداد فرهنگی-اجتماعی شرکت کرده‌اند.
علاوه بر توفیق اجباری معلمان و دانش‌آموزان به یادگیری تکنیک‌های فیلمسازی، آنچه که این مسیر را تسهیل کرد و فرآیند ورود افراد به این عرصه را سرعت بخشید، تحول فناوری‌های مرتبط با ساخت فیلم و ارزان شدن تولید و انتشار یک اثر مستند و یا نمایشی بود.
با این همه نباید از این نکته غافل شد که ساخت یک فیلم استاندارد و قابل عرضه، نیازمند مهارت‌های فراوانی است. این دقیقاً همان‌جایی است که نقش رویدادهایی همچون جشنواره بین‌المللی فیلم رشد پررنگ‌تر از همیشه می‌شود. جشنواره‌ای که می‌تواند فرصتی برای درخشیدن و دیده شدن آثار تولید شده از سوی دانش‌آموزان و معلمان باشد. آثاری که بدون شک به دلیل آنچه که پیش از این به آن اشاره شد؛ در طی چند سال اخیر یک سر و گردن از بخش عمده آثاری که در ادوار این جشنواره حضور داشتند؛ بهتر هستند. آثاری که می‌تواند سکوی معرفی چند فیلمساز جوان و با آتیه به سینمای ایران شوند. آن هم در دوره‌ای که اتفاقاً سینمای ایران بیش از همیشه نیازمند چهره ها و ایده‌های تازه است.
این اتفاق البته نیازمند یک برنامه‌ریزی دقیق از سوی متولیان این جشنواره است. جشنواره‌ای که این روزها، آخرین روزهای فراخوان ارسال آثار به دبیرخانه آن است و تا چند هفته دیگر پنجاه و دومین دوره آن برگزار می‌شود. باید منتظر بود و دید که رشد پنجاه و دوم چند استعداد جدید را کشف می‌کند و چگونه از خدمتی که کرونا به شکل ناخواسته به آن داشته، نهایت بهره را می‌برد.
