با شباهت های بین زوال عقل و اسکیزوفرنی آشنا شوید

برای اولین بار، محققان اسکیزوفرنی و زوال عقل فرونتومپورال را مقایسه کردند، اختلالاتی که بر لوب پیشانی و گیجگاهی مغز تأثیر می گذارد.

به گزارش اینتیتر به نقل از آفتاب نیوز، این ایده را می توان به Emil Kraepelin نسبت داد، که در سال ۱۸۹۹ اصطلاح “dementia praecox” را برای توصیف زوال تدریجی ذهنی و عاطفی بیماران جوان ابداع کرد. رویکرد آنها به سرعت مورد تردید قرار گرفت، زیرا تنها ۲۵ درصد از مبتلایان این شکل از پیشرفت بیماری را نشان دادند، اما اکنون، با کمک تصویربرداری و هوش مصنوعی، دانشمندان اولین نشانه های قابل اعتمادی از الگوهای عصبی آناتومیک در مغز را یافته اند که شبیه به بیماران است. علائم. او به زوال عقل فرونتومپورال مبتلا است.

به ندرت پیش می آید که دانشمندان در تحقیقات پایه، یافته های به ظاهر منسوخ شده ای را که بیش از ۱۲۰ سال قدمت دارند، در نظر بگیرند. در مورد نیکولاس کوتسولریس و ماتیاس شروتر، محققین و پزشکان، این حتی یک انگیزه بود.

شباهت بین اسکیزوفرنی و دمانس فرونتوتمپورال

تشخیص دمانس فرونتوتمپورال (FTD)، به ویژه نوع رفتاری (bvFTD)، در مراحل اولیه دشوار است، زیرا اغلب با اسکیزوفرنی اشتباه گرفته می شود، بنابراین شباهت ها آشکار است: تغییرات و تغییرات شخصیتی در هر دو گروه رفتاری رخ می دهد. خواندن هر دو اختلال در نواحی پیشانی، زمانی و ایزوله مغز، مقایسه بین آنها را آشکار می کند.

کوتسولریس در توضیح طرح خود می گوید: «به نظر می رسد که آنها در طیف یکسانی از علائم هستند، بنابراین ما می خواستیم به دنبال علائم یا الگوهای مشترک در مغز باشیم.

Koutsoulris و Schroeter به همراه یک تیم بین‌المللی از هوش مصنوعی برای آموزش طبقه‌بندی‌کننده‌های عصبی آناتومیک برای هر دو اختلال استفاده کردند که آن‌ها را برای داده‌های مغزی گروه‌های مختلف به کار بردند.

نتیجه که اخیراً در مجله JAMA Psychiatry منتشر شد، این بود که ۴۱ درصد از بیماران اسکیزوفرنی معیارهای طبقه بندی bvFTD را داشتند.

کوتسولریس و شروتر افزودند: «وقتی ما این را در بیماران اسکیزوفرنی دیدیم، زنگی به صدا درآمد که نشان دهنده شباهت بین این دو اختلال است.

تیم تحقیقاتی پروژه دریافتند که هر چه نمره bvFTD بیماران بالاتر باشد (که شباهت بین دو اختلال را اندازه گیری می کند)، احتمال بیشتری وجود دارد که فنوتیپ “مانند bvFTD” داشته باشند و احتمال بهبود علائم آنها کمتر می شود. سال ها.

نتایج این تحقیق به متخصصان این امکان را می دهد تا در آینده نزدیک تشخیص دهند که بیمارشان دقیقاً از کدام یک از این دو اختلال رنج می برد.