نقد فیلم کمپ تئاتر (Theater Camp) | نجات رویاهای کودکان
فیلم Theater Camp داستان یک کمپ تابستانی در حال فروپاشی را دنبال می‌کند که با اجراهای موزیکالش توانسته کار نسبتا متفاوتی را ارائه دهد.
به گزارش اینتیتر به نقل از زومجی، فیلم Theater Camp در AdirondACTS که یک کمپ تئاتر در بخش شمالی نیویورک است که بهشتی برای نوازندگان محسوب می‌شود و با شروع دوباره تابستان، بچه‌ها از سراسر جهان در این مکان جمع می‌شوند. پس از اینکه جوآن، بنیانگذار این کمپ به کما می‌رود، پسرش تروی وظیفه دارد تا این بهشت را زنده و در حال اجرا نگه دارد. حالا او با یک بحران مالی بزرگ و در آستانه نابودی مواجه شده و باید با همکاری آموس، ربکا دایان و دیگر اعضای گروه پیش از بالا رفتن پرده شب افتتاحیه راه حلی پیدا کند.
مهم‌ترین نکته‌ای که در مورد فیلم کمپ تئاتر باید بدانیم این است که چه انتظاری اصلا از فیلم باید داشته باشیم. فیلم درواقع هدف خاصی را برای خود انتخاب کرده است. سازندگان فیلم در ابتدا تصمیم گرفته‌اند تا فیلم ادای دینی به کمپ‌های مشابه‌ای باشد که سالانه در طول تابستان افراد زیادی وقت خود را در آن سپری می‌کنند و این کمپ‌ها امروز در حال فراموش شدن هستند. ازطرفی فیلم در ابتدا مثل یک مستند آغاز می‌شود که هدف آن نمایش پشت صحنه ساخت یک اجرای موزیکال برای جوآن، بنیانگذار این کمپ است.
فیلم به‌طور کلی یک روایت مشخص دارد و ازطرفی پسر جوآن را داریم که در تلاش است تا ضمن اینکه جایگاه خود را پیدا کند، دلیل اهمیت این کمپ برای مادرش را متوجه شود و همچنین مانع فروپاشی آن شود. ازطرفی شخصیت‌هایی را داریم که تلاش می‌کنند تا آخرین کار خود را انجام دهند، اما همه‌چیز قرار نیست طبق برنامه پیش برود. فیلم روایت مشخص و کاملا قابل پیش‌بینی را دارد. با اینکه حالت مستند گونه آن تا پایان حفظ می‌شود، اما روند آن چیزی نیست که باعث غافلگیری بیننده شود.
در مجموع فیلم کمپ تئاتر را نمی‌توان به هر بیننده‌ای پیشنهاد داد. دلیل آن هم نوع روایت فیلم است که ممکن است برای گروهی خسته کننده و حوصله سر بر باشد و گروهی حتی نتوانند روایت و روند فیلم را تحمل کنند. این موضوع طبیعی است و فیلم گروه خاصی را هدف قرار داده است که در طول آن می‌توان به‌خوبی متوجه شد که فیلم تلاش کرده است تا بیشتر شبیه نمایش پشت صحنه یک تئاتر موزیکال باشد تا اینکه با یک فیلم سینمایی نرمال امروزی طرف باشیم.
اگر طرفدار چنین آثاری باشید، بدون شک می‌توانید از تماشا فیلم لذت ببرید. اگرچه اگر بخواهیم کمی واقع‌بینانه هم نگاه کنیم روند فیلم در نیمه اول تا حد زیادی می‌تواند باعث گیج شدن بیننده هم شود. نکته این است که بیننده ممکن است در طول روند فیلم گیج شود که هدف و پیام اصلی فیلم چیست. آیا آن‌ها به‌دنبال خلق یک اجرای موزیکال برای جوآن هستند یا می‌خواهند کمپ را نجات دهند؟ یا به‌طور کلی هدف چیز دیگری مثل دنبال کردن آرزوها است؟
اما از نیمه دوم فیلم Theater Camp روند داستان فیلم با جهش و تغییر بزرگی مواجه می‌شود. حالا داستان و کلیت فیلم شکل گرفته و شخصیت‌ها در مکان و جایگاهی که باید باشند قرار گرفته‌اند. حالا به‌خوبی خط داستانی هر شخصیت را می‌توانیم مشاهده کنیم و آن گنگی نیمه اول تا حد زیادی برطرف شده است. فیلم روندی مدرن‌تر و سینمایی‌تری پیدا می‌کند و حتی گروهی که از نیمه اول رضایت خیلی زیادی نداشتند، می‌توانند در بخش دوم فیلم به‌راحتی از تماشا فیلم لذت ببرند.
در هر حال هدف فیلم مشخص است و سازندگان به‌دنبال یک ادای دین کامل هستند و در این مورد هم موفق عمل کرده‌اند. اما خب به‌طور خاص فیلم برای همه گروه‌ها ساخته نشده است و صرفا نباید با یک دید کمدی و موزیکال به سراغ فیلم رفت. فیلم بیشتر از اینکه صحنه‌های کمدی باشد، بیشتر یک طنز اجتماعی است و با موضوعاتی در ارتباط با کمپ و همچنین مسائل اقتصادی سر و کار دارد. البته قابل لمس‌ترین بخش فیلم دقیقا جایی است که یک بنگاه مالی در تلاش است تا کمپ را تصاحب کند و این موضوع کنایه‌ای به تلاش چنین شرکت‌هایی برای تصاحب مکان‌ها و زمین‌های مشابه دارد.
اما در هر حال طنز و کمدی فیلم برخلاف بسیاری از آثار چند سال گذشته چندان حاوی تصاویری نیست که به زور تلاش کند تا بیننده را بخنداند و درواقع فیلم تلاش می‌کند تا با ایجاد طنز موقعیت و شوخی با مسائل اجتماعی باعث این موضوع شود. صد البته که فیلم می‌توانست با روایتی بهتر در نیمه اول صحنه‌های کمدی بهتری را هم ارائه کند و به‌خصوص در نیمه اول روایت فیلم تا حد زیادی به بخش کمدی فیلم ضربه زده است.
اما بخش موزیکال با اینکه تا پایان قرار نیست خیلی صحنه قدرتمندی را مشاهده کنیم، اما نقطه قوت فیلم است. فیلم Theater Camp دارای صحنه‌های موزیکال جالب توجهی است. مثل صحنه‌ای که شخصیت مالی گوردن آن را به شکل بداهه می‌گوید و درنهایت هم جواب می‌دهد و مورد استقبال قرار می‌گیرد. در بخش بازیگران عمل رضایت بخشی را شاهد هستیم. بن پلت طبق انتظار در طول فیلم عمل می‌کند و مالی گوردن که در نقش کارگردان هم در فیلم نقش دارد، عملکرد به مراتب بهتر و قابل‌توجه‌تری دارد.
صد البته نقش او نسبت به نقش بن پلت پیچیدگی و جذابیت بیشتری دارد و او به‌خوبی توانسته است از پس نقش بر بیاید. او تقریبا تنها شخصیت نسبتا غیر قابل پیش‌بینی فیلم است که نمی‌توان انتظار حرکت بعدی او را داشته باشیم و همین موضوع باعث شده تا نقش او برای بیننده جذاب‌تر به‌نظر برسد. اما جیمی تاترو که نقش تروی، پسر جوآن را بر عهده دارد شاید بتوان آن را غافلگیری خوب فیلم معرفی کرد. صد البته او بازیگر کم تجربه‌ای نیست، اما او در این نقش توانسته خوش بدرخشد و عجیب نیست بگویم که بهترین عملکرد را هم در بین بازیگران داشته است.
نقش او در طول زمان فیلم دقیقه به دقیقه بهتر و پخته‌تر می‌شود و تروی درواقع شخصیتی است که باعث می‌شود روند فیلم تغییر کند. او شخصیتی است که در طول فیلم باید متحول شود و این تحول در طول روند و روایت فیلم به‌خوبی دیده می‌شود. اگرچه برای تحول پایانی او شاید سازندگان می‌توانستن به او زمان بیشتری را اختصاص دهند. همچنین بازیگران کم سن و سال فیلم هم عملکرد قابل قبولی را دارند. البته برخی از شخصیت‌های مثل مثل آیو ادیبری هم پتانسیل بیشتری داشتند که متاسفانه در طول روند فیلم تقریبا نادیده گرفته شدند.
در پایان فیلم Theater Camp اثری نیست که آن را بتوان به همه پیشنهاد داد. فیلم درواقع یک ادای دین است و روایتی نسبتا مستند گونه و تئاتری هم دارد که در ابتدا حتی شاید تصور کنید که در حال تماشا پشت صحنه ساخت تئاتر موزیکال جوآن هستیم. البته این دیدگاه هم به نحوی درست است و در طول آن شاهد تحول و تغییرات شخصیت‌های مختلف هم هستیم و درنهایت فیلم کمپ تئاتر یکی از آثار خوب و قابل قبول امسال می‌تواند لقب بگیرد.
