آشنایی با انواع مسیریابی در شبکه و تاثیر آن بر عملکرد شبکه شما!

انواع مسیریابی در شبکه به اینکه بهترین مسیر برای انتقال داده‌ها از مبدا به مقصد انتخاب شود، کمک بزرگی می‌کنند. در این Routing شبکه برای انتقال داده‌ها از الگوریتم‌ها مسیریابی استفاده می‌کند.

شبکه طبق الگوریتم‌های مسیریابی درباره بهترین و مناسب‌ترین مسیر برای انتقال بسته داده‌ها تصمیم می‌گیرد. در این راهنما به معرفی انواع مسیریابی در شبکه، پروتکل‌های اصلی و مفهوم مسیریابی شبکه می‌پردازیم.

منظور از مسیریابی شبکه چیست؟

به نقل از ravistek" مسیریابی شبکه به فرآیند یافتن و انتخاب مسیر بین دستگاه‌ها و شبکه‌ها گفته می‌شود. درواقع مسیریابی شبکه روشی است که دستگاه‌ها یا گره‌ها مسیر ارتباط را انتخاب می‌کنند. یک شبکه کامپیوتری از ماشین‌های زیادی به نام گره‌ها و مسیرها ساخته‌شده است که ارتباط بین دو گره در یک شبکه به‌هم‌پیوسته می‌تواند از طریق مسیرهای مختلف صورت گیرد. "

در واقع مسیریابی شبکه فرآیندی است که طی آن بهترین مسیر برای انتقال داده‌ها از مبدأ به مقصد تعیین می‌شود. این مسیرها می‌توانند از طریق کابل‌های فیزیکی، امواج بی‌سیم یا حتی مسیرهای ترکیبی در بستر اینترنت انتخاب شوند. در واقع، مسیریابی مانند یک نقشه راهنما عمل می‌کند که بسته‌های اطلاعاتی را از یک نقطه به نقطه دیگر هدایت می‌کند.

در این مسیر، دستگاهی به نام روتر (Router) نقش کلیدی را ایفا می‌کند. روترها با کمک الگوریتم‌های مسیریابی و پروتکل‌های مخصوص، مسیرهای بهینه را شناسایی کرده و داده‌ها را از سریع‌ترین و کم‌هزینه‌ترین مسیر ممکن ارسال می‌کنند.

این فرآیند شباهت زیادی به سیستم‌های مسیریابی در حمل‌ونقل شهری دارد، جایی که با کمک انواع مسیریابی در شبکه، انتخاب بهترین مسیر به کاهش زمان و هزینه سفر کمک می‌کند.

انواع مسیریابی در شبکه

 

در خدمات شبکه و شبکه‌های کامپیوتری، مسیریابی فرآیندی است که داده‌ها را از مبدأ به مقصد هدایت می‌کند. روش‌های مختلفی برای مسیریابی وجود دارد که هرکدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. انواع مسیریابی در شبکه شامل مسیریابی استاتیک، پیش‌فرض و داینامیک است که در ادامه توضیح داده می‌شوند.

مسیریابی استاتیک (Static Routing)

در این روش، مسیرهای ارتباطی به‌صورت دستی توسط مدیر شبکه در روترها تنظیم می‌شوند. مسیریابی استاتیک برای شبکه‌هایی با ساختار ساده و تغییرات کم مناسب است. این روش از نظر امنیتی نسبت به سایر روش‌ها ایمن‌تر است، زیرا هیچ اطلاعاتی از مسیرها بین روترهای مختلف تبادل نمی‌شود.

از آنجایی که مسیرها به‌صورت دستی تعریف شده‌اند، در صورت بروز تغییر در توپولوژی شبکه، نیاز به تنظیمات مجدد وجود دارد. با وجود این محدودیت، بسیاری از شبکه‌های کوچک و پایدار از این روش استفاده می‌کنند.

مسیریابی پیش‌فرض (Default Routing)

مسیریابی پیش‌فرض زمانی به کار می‌رود که هیچ مسیر مشخصی برای یک مقصد خاص در جدول مسیریابی وجود نداشته باشد. در این روش، روتر همه بسته‌های ناشناخته را به یک مسیر از پیش تعیین‌شده ارسال می‌کند. این نوع مسیریابی معمولاً در شبکه‌هایی استفاده می‌شود که به یک شبکه بزرگ‌تر متصل هستند.

یکی از کاربردهای مهم آن، مسیریابی ترافیک اینترنت از یک سازمان به یک دروازه خروجی (Gateway) است. این روش باعث کاهش حجم اطلاعات ذخیره‌شده در جدول مسیریابی روترها می‌شود؛ اما در عین حال، در صورت ارسال بسته به مقصد نامعتبر، امکان هدر رفت داده‌ها وجود دارد.

مسیریابی داینامیک (Dynamic Routing)

مسیریابی داینامیک بر اساس پروتکل‌هایی مانند RIP، OSPF و BGP کار می‌کند که مسیرهای بهینه را به‌صورت خودکار شناسایی و تنظیم می‌کنند. این روش مخصوص شبکه‌های پیچیده و بزرگ است که تغییرات مداومی در توپولوژی آن‌ها رخ می‌دهد.

در مسیریابی داینامیک، روترها به‌طور مداوم اطلاعات مسیرها را با یکدیگر تبادل می‌کنند تا بهترین راه ممکن را برای انتقال داده‌ها انتخاب کنند. انعطاف‌پذیری بالا و کاهش نیاز به مدیریت دستی ازجمله مزایای مهم این روش است. با این حال، نسبت به روش‌های دیگر نیازمند منابع پردازشی بیشتری است و تنظیمات اولیه آن پیچیده‌تر خواهد بود.

به نقل از راویستک " این پروتکل‌ها به مسیریاب‌ها این امکان را می‌دهند که اطلاعات مسیریابی را با یکدیگر به اشتراک بگذارند و به‌طور خودکار تصمیم‌گیری در مورد بهترین مسیر برای ارسال داده‌ها را انجام دهند. این مسیریابی شبکه از اهمیت بالایی برای مدیریت بهینه ترافیک و افزایش انعطاف‌پذیری در شبکه‌های بزرگ برخوردار است."

روتر چیست؟

شما وقتی به اینترنت متصل می‌شوید، در واقع داده‌ها از طریق روتر بین دستگاه شما و سایر نقاط شبکه منتقل می‌شوند. روتر نه‌تنها وظیفه ارسال داده‌ها را دارد، بلکه مانند یک نگهبان عمل کرده و اطلاعات را بررسی می‌کند تا از انتقال داده‌های غیرمجاز جلوگیری شود. این دستگاه با تحلیل آدرس‌های مبدا و مقصد، بسته‌های اطلاعاتی را از مسیری مناسب عبور می‌دهد تا سریع‌تر و امن‌تر به مقصد برسند.

یکی از قابلیت‌های مهم روتر، پشتیبانی از انواع مسیریابی در شبکه است. به این معنا که روتر می‌تواند از روش‌های مختلفی برای ارسال داده‌ها استفاده کند. این روش‌ها شامل مسیریابی ایستا (Static Routing) که در آن مسیرها به‌صورت دستی تنظیم می‌شوند و مسیریابی پویا (Dynamic Routing) که مسیرها به‌صورت خودکار بر اساس شرایط شبکه انتخاب می‌شوند، مورد توجه قرار می‌گیرد.

مسیریابی شبکه (Routing) چگونه رخ می‌دهد؟

در اینجا می‌خواهید فرآیند پیچیده مسیریابی شبکه را مرحله‌به‌مرحله بررسی کنید تا درک بهتری از نحوه انتقال بسته‌های داده به مقصد داشته باشید. در ادامه، به تفصیل هر مرحله را توضیح می‌دهیم:

دریافت بسته و تحلیل سربرگ‌ها

هنگامی که روتر شما یک بسته داده دریافت می‌کند، اولین کاری که انجام می‌شود بررسی سربرگ‌های آن است. در این مرحله، آدرس مقصد موجود در بسته استخراج می‌شود. این اطلاعات به شما کمک می‌کند تا بفهمید بسته باید به کدام نقطه نهایی برسد.

مرور جدول مسیریابی

پس از تعیین مقصد، روتر به جدول مسیریابی داخلی خود مراجعه می‌کند. این جدول شامل مسیرهای از پیش تعیین‌شده و انواع مسیریابی در شبکه است که نشان می‌دهد بسته‌ها چگونه و از کدام مسیر به مقصد می‌رسند.

جدول مسیریابی ممکن است به صورت استاتیک یا پویا مدیریت شود. جداول استاتیک توسط مدیر شبکه تنظیم و ثابت نگه داشته می‌شوند، در حالی که جداول پویا به‌طور خودکار به‌روز می‌شوند تا کوتاه‌ترین و سریع‌ترین مسیرها را انتخاب کنند.

انتخاب مسیر بهینه

در این مرحله، روتر باید بر اساس اطلاعات موجود در جدول مسیریابی و وضعیت فعلی شبکه، مسیری بهینه برای انتقال بسته انتخاب کند. این فرآیند شامل محاسبه مسیرهای مختلف و ارزیابی زمان رسیدن بسته به مقصد است.

شما مشاهده خواهید کرد که این تصمیم‌گیری به صورت میلیون‌ها بار در ثانیه و با هزاران بسته هم‌زمان انجام می‌شود. در این میان، روتر ممکن است به دیگر روترها ارسال شود تا مسیریابی مجدد صورت گیرد، در صورتی که مسیر انتخاب‌شده از ابتدا در دسترس نباشد.

ارسال بسته به روتر بعدی

پس از تعیین مسیر، بسته به روتر بعدی در آن مسیر ارسال می‌شود. این انتقال ممکن است چندین بار تکرار شود تا بسته به مقصد نهایی برسد. هر گام از این مسیر با بررسی و به‌روزرسانی وضعیت شبکه همراه است. در این فرآیند، شما به خوبی خواهید دید که چگونه اطلاعات از طریق چندین نقطه عبور کرده و به صورت مرحله‌ای به مقصد نهایی منتقل می‌شوند.

تأیید و نظارت بر انتقال داده

در پایان مسیر، وقتی بسته به مقصد می‌رسد، فرآیند نظارت بر انتقال داده به‌عنوان یک قسمت حیاتی مطرح می‌شود. سیستم‌های نظارتی و پروتکل‌های امنیتی تضمین می‌کنند که داده‌ها بدون خطا و به موقع به مقصد نهایی برسند. در این مرحله، از ابزارهای تحلیلی برای بررسی عملکرد مسیرهای انتخاب‌شده استفاده می‌شود تا در صورت بروز مشکل، سریعاً اصلاحات لازم انجام شود.

برخی از اصطلاحات مهم درباره مسیریابی شبکه

درک اصطلاحات رایج مسیریابی به شما کمک می‌کند تا مفهوم انواع مسیریابی در شبکه را بهتر متوجه شوید. این اصطلاحات در عملکرد روترها، نحوه ارسال داده‌ها و مسیرهای ارتباطی نقش کلیدی دارند. در ادامه برخی از مهم‌ترین مفاهیم مرتبط با مسیریابی در شبکه را بررسی می‌کنیم.

میزبان یا هاست (Host)

به نقل از راویستک " هاست در شبکه کامپیوتری، رایانه‌ای است که به اینترنت یا شبکه‌ای دیگر متصل است. یک میزبان شبکه می‌تواند اطلاعات و نیز نرم‌افزار client و server را میزبانی کند."

هاست به هر دستگاهی در شبکه گفته می‌شود که دارای یک آدرس IP منحصربه‌فرد است و می‌تواند اطلاعات را ارسال یا دریافت کند. این دستگاه می‌تواند یک کامپیوتر، سرور، گوشی هوشمند یا حتی یک چاپگر تحت شبکه باشد.

هاست‌ها به دو دسته Client و Server تقسیم می‌شوند؛ Client درخواست داده را ارسال می‌کند و Server پاسخ آن را ارائه می‌دهد. ارتباط بین هاست‌ها در انواع مسیریابی در شبکه از طریق مسیریاب‌ها و سوئیچ‌ها برقرار می‌شود. شناسایی و مدیریت هاست‌ها در شبکه‌های پیچیده از اهمیت بالایی برخوردار است.

مسیریاب شبکه یا روتر (Router)

روتر یکی از اصلی‌ترین اجزای یک شبکه است که وظیفه هدایت بسته‌های داده بین شبکه‌های مختلف را بر عهده دارد. این دستگاه مسیر بهینه برای ارسال اطلاعات را بر اساس پروتکل‌های مسیریابی مانند OSPF و BGP انتخاب می‌کند. روترها علاوه بر هدایت داده‌ها، می‌توانند نقش دیوار آتش (Firewall) را نیز ایفا کرده و امنیت شبکه را افزایش دهند.

عملکرد روتر در انواع مسیریابی در شبکه به دو صورت استاتیک و داینامیک انجام می‌شود. این دستگاه‌ها با استفاده از الگوریتم‌های هوشمند، بهترین مسیر برای عبور بسته‌ها را تعیین می‌کنند.

جدول مسیریابی (Routing Table)

جدول مسیریابی، مجموعه‌ای از اطلاعات ذخیره‌شده در حافظه روتر است که مسیرهای مختلف برای ارسال داده‌ها را مشخص می‌کند. این جدول شامل مقاصد شبکه، آدرس‌های Next Hop و معیارهایی مانند متریک (Metric) برای انتخاب بهترین مسیر است.

در روش‌های مسیریابی داینامیک، این جدول به‌صورت خودکار و پیوسته به‌روزرسانی می‌شود؛ اما در مسیریابی استاتیک، مدیر شبکه باید مسیرها را به‌صورت دستی تنظیم کند. دقت در تنظیم جدول مسیریابی، تأثیر مستقیمی بر عملکرد و کارایی شبکه دارد.

شبکه دور یا شبکه ریموت (Remote Network)

شبکه دور به شبکه‌ای گفته می‌شود که از طریق یک اتصال عمومی یا خصوصی به شبکه دیگری متصل شده است. این نوع شبکه‌ها معمولاً برای ارتباط بین دفاتر مختلف یک سازمان یا دسترسی از راه دور کاربران به شبکه داخلی استفاده می‌شوند. اتصال به شبکه‌های دور اغلب از طریق VPN (شبکه خصوصی مجازی) یا اتصالات اختصاصی MPLS انجام می‌شود.

مدیریت صحیح انواع مسیریابی شبکه برای ارتباط با شبکه‌های دور، امنیت و کارایی آن‌ها را افزایش می‌دهد. استفاده از پروتکل‌های رمزنگاری در این نوع شبکه‌ها بسیار حیاتی است.

هاپ (Hop)

هاپ به هر نقطه‌ای در مسیر انتقال داده گفته می‌شود که بسته‌های شبکه از آن عبور می‌کنند. هر بار که یک بسته از یک روتر عبور می‌کند، یک هاپ در مسیر آن ثبت می‌شود.

افزایش تعداد هاپ‌ها می‌تواند باعث افزایش تأخیر در ارسال داده‌ها و کاهش سرعت ارتباطات شود. به همین دلیل، در مسیریابی داینامیک، روترها سعی می‌کنند کمترین تعداد هاپ را برای بسته‌ها انتخاب کنند. در پروتکل‌هایی مانند Traceroute، می‌توان تعداد هاپ‌های طی شده برای رسیدن به یک مقصد خاص را بررسی کرد.

هاپ بعدی (Next Hop)

Next Hop به مسیریاب یا گیت‌وی بعدی اشاره دارد که یک بسته باید به سمت آن ارسال شود تا به مقصد نهایی برسد. در جدول مسیریابی، این مقدار نشان می‌دهد که بسته‌های داده پس از خروج از یک روتر، باید به کدام مسیر بروند. اگر مسیر به‌درستی تنظیم نشده باشد، ممکن است بسته‌ها در شبکه گم شوند یا دچار تأخیر شوند.

Next Hop در روش‌های مسیریابی داینامیک با تغییر شرایط شبکه به‌صورت خودکار تنظیم می‌شود. تنظیم صحیح Next Hop در شبکه‌های بزرگ تأثیر زیادی در عملکرد و کاهش تأخیر دارد.

سگمنت TCP (TCP Segment)

سگمنت TCP، یک بسته داده‌ای است که در لایه انتقال (Transport Layer) شبکه قرار دارد و بخشی از ارتباطات TCP/IP محسوب می‌شود. این سگمنت شامل اطلاعات مهمی مانند شماره پورت، شماره ترتیب (Sequence Number) و تأییدیه دریافت (ACK) است

. انواع مسیریابی در شبکه باید به‌گونه‌ای مدیریت شوند که سگمنت‌های TCP به ترتیب صحیح به مقصد برسند. این سگمنت‌ها برای اطمینان از انتقال بدون خطای داده‌ها بین دو دستگاه استفاده می‌شوند. در صورت بروز مشکل، TCP با ارسال مجدد داده‌های ازدست‌رفته، صحت انتقال را تضمین می‌کند.

مسیریابی آی پی (IP Routing) چیست؟

در شبکه‌های کامپیوتری، داده‌ها برای رسیدن از مبدأ به مقصد باید مسیر مشخصی را طی کنند. مسیریابی آی پی (IP Routing) فرآیندی است که این مسیر را تعیین کرده و بسته‌های داده را از طریق روترها به مقصد هدایت می‌کند. مفاهیم کلیدی مرتبط با این فرآیند عبارت‌اند از:

• هر بسته داده‌ای که در شبکه ارسال می‌شود، دارای یک آدرس آی‌پی مقصد است. روتر باید این آدرس را بررسی کرده و مسیر مناسب برای ارسال بسته را مشخص کند. این فرآیند به کمک پروتکل‌های مسیریابی لایه ۳ مانند IP انجام می‌شود.
• روترها برای مسیریابی داده‌ها باید از دستگاه‌های همسایه خود اطلاع داشته باشند. این شناخت به آن‌ها امکان می‌دهد تا اطلاعات مربوط به شبکه‌های دوردست را دریافت کرده و مسیرهای بهینه را پیدا کنند.
• در انواع مسیریابی در شبکه، روترها می‌توانند مسیرهای مربوط به شبکه‌های غیر مجاور را شناسایی و در جدول مسیریابی ذخیره کنند. این اطلاعات مشخص می‌کند که بسته‌ها چگونه باید به مقصد‌های دوردست ارسال شوند.
• بسته‌های داده ممکن است از مسیرهای مختلفی عبور کنند. روترها برای تعیین بهترین مسیر از معیارهایی مانند پهنای باند، تأخیر و هزینه مسیر استفاده می‌کنند. انواع مسیریابی در شبکه شامل روش‌های استاتیک و داینامیک است که هر کدام بر اساس نیاز شبکه به‌کار گرفته می‌شوند.
• روترها نه‌تنها باید اطلاعات مسیریابی را ذخیره کنند، بلکه باید از صحت و پایداری آن‌ها نیز اطمینان داشته باشند. اطلاعات نادرست یا ناقص ممکن است باعث بروز مشکلاتی مانند ایجاد حلقه‌های مسیریابی (Routing Loops) شود که عملکرد شبکه را مختل می‌کند.
• اگر روتر نتواند مسیر مناسبی برای بسته‌های داده پیدا کند، آن‌ها را کنار می‌گذارد (Drop می‌کند) و پیامی به فرستنده ارسال می‌کند. این کار مانع از ارسال بیهوده داده‌ها در مسیرهای اشتباه شده و از ترافیک غیرضروری جلوگیری می‌کند.

معرفی پروتکل های اصلی مسیریابی شبکه

در شبکه‌های کامپیوتری، پروتکل‌های مسیریابی نقشی کلیدی در تعیین مسیر انتقال داده‌ها دارند. این پروتکل‌ها به روترها کمک می‌کنند تا بهترین مسیر را برای ارسال بسته‌ها شناسایی کرده و ارتباطات شبکه را بهینه کنند. مهم‌ترین پروتکل‌های مسیریابی شامل موارد زیر می‌شوند:

پروتکل اطلاعات مسیریابی (RIP)

پروتکل RIP یکی از قدیمی‌ترین پروتکل‌های مسیریابی در شبکه است که از روش "تعداد هاپ " برای تعیین بهترین مسیر استفاده می‌کند. هر بار که داده‌ها از یک روتر عبور می‌کنند، یک هاپ به مسیر اضافه می‌شود و مسیر با کمترین تعداد هاپ به‌عنوان مسیر بهینه در نظر گرفته می‌شود.

یکی از نقاط ضعف RIP این است که فقط تا 15 هاپ را پشتیبانی می‌کند و برای شبکه‌های بزرگ مناسب نیست. همچنین، هر 30 ثانیه یک‌بار اطلاعات مسیریابی را به‌روزرسانی می‌کند که این موضوع می‌تواند باعث ازدحام در شبکه شود. این پروتکل بیشتر در شبکه‌های کوچک که تغییرات کمتری دارند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

پروتکل دروازه داخلی (IGRP)

پروتکل IGRP که توسط شرکت سیسکو توسعه یافته است، نسبت به RIP عملکرد بهتری دارد و پارامترهای مختلفی را برای تعیین مسیر بهینه در نظر می‌گیرد. برخلاف RIP که فقط تعداد هاپ را در نظر می‌گیرد، IGRP از عواملی مانند پهنای باند، تأخیر، قابلیت اطمینان و بار شبکه برای انتخاب مسیر استفاده می‌کند.

این پروتکل مخصوص شبکه‌های داخلی بزرگ طراحی شده و می‌تواند از بیش از 255 هاپ پشتیبانی کند. همچنین، به دلیل ارسال اطلاعات به‌روزرسانی به‌صورت دوره‌ای، پایداری بیشتری نسبت به RIP دارد. بااین‌حال، همچنان در مقایسه با پروتکل‌های پیشرفته‌تر مانند OSPF یا EIGRP دارای محدودیت‌هایی است.

پروتکل مسیر‌یابی OSPF

پروتکل OSPF از الگوریتم حالت پیوند (Link-State) برای یافتن سریع‌ترین مسیر بین گره‌های شبکه استفاده می‌کند. برخلاف RIP و IGRP که از مسیریابی برداری استفاده می‌کنند، OSPF به روترها اجازه می‌دهد تا اطلاعات کاملی از توپولوژی شبکه داشته باشند و بهترین مسیر را بر اساس کمترین هزینه انتخاب کنند.

یکی از ویژگی‌های کلیدی OSPF این است که هر تغییری در شبکه به‌سرعت در جدول مسیریابی اعمال می‌شود. به همین دلیل، در انواع مسیریابی در شبکه، OSPF یکی از بهترین گزینه‌ها برای شبکه‌های گسترده و پیچیده است. علاوه بر این، از مفهوم ناحیه‌بندی (Areas) استفاده می‌کند که باعث افزایش کارایی و کاهش بار پردازشی بر روی روترها می‌شود.

پروتکل دروازه خارجی (EGP) و BGP

پروتکل EGP برای مسیریابی بین شبکه‌های مستقل (Autonomous Systems) طراحی شده و بیشتر برای تبادل اطلاعات بین شبکه‌های مختلف در اینترنت به کار می‌رود. نسخه پیشرفته‌تر آن، یعنی BGP، امروزه به‌عنوان اصلی‌ترین پروتکل مسیریابی در اینترنت شناخته می‌شود.

در انواع مسیریابی در شبکه، BGP به دلیل انعطاف‌پذیری بالا، توانایی مدیریت مسیرهای پیچیده و سیاست‌گذاری قوی برای انتخاب مسیر، گزینه‌ای مناسب برای مسیریابی در سطح جهانی است.

این پروتکل برای تصمیم‌گیری درباره بهترین مسیر از عواملی مانند طول مسیر، قابلیت اطمینان، سیاست‌های مسیریابی و ظرفیت لینک‌ها استفاده می‌کند. BGP همچنین امکان تغییر مسیر در صورت بروز مشکل در یک لینک را فراهم می‌کند و از پایداری بالایی برخوردار است.

پروتکل EIGRP

EIGRP نسخه پیشرفته IGRP است که توسط سیسکو طراحی شده و به‌عنوان یک پروتکل مسیریابی تطبیقی شناخته می‌شود. این پروتکل از ترکیبی از ویژگی‌های مسیریابی برداری و مسیریابی حالت پیوند بهره می‌برد و از الگوریتم بهینه‌سازی DUAL برای انتخاب مسیر استفاده می‌کند.

یکی از مزایای اصلی EIGRP این است که فقط زمانی که تغییراتی در شبکه رخ دهد، اطلاعات را به‌روزرسانی می‌کند، برخلاف RIP که به‌طور مداوم به‌روزرسانی‌های دوره‌ای ارسال می‌کند. این ویژگی باعث کاهش ترافیک غیرضروری در شبکه و بهبود کارایی آن می‌شود.

انواع مسیریابی در شبکه، EIGRP به دلیل سرعت بالای همگرایی و دقت بالا در انتخاب مسیر، یکی از گزینه‌های محبوب برای سازمان‌ها و شبکه‌های بزرگ است.

پروتکل IS-IS

پروتکل IS-IS مشابه OSPF است اما به‌طور گسترده در شبکه‌های مخابراتی و اپراتورهای اینترنتی استفاده می‌شود. این پروتکل از الگوریتم حالت پیوند برای یافتن بهترین مسیر بهره می‌برد و اطلاعات مسیر‌یابی را به‌صورت سلسله‌مراتبی سازمان‌دهی می‌کند.

یکی از مزایای IS-IS این است که در مقایسه با OSPF انعطاف‌پذیری بیشتری دارد و می‌تواند تغییرات توپولوژی شبکه را به‌صورت پویا مدیریت کند.

این پروتکل بیشتر در شبکه‌های بزرگ مانند اینترنت سرویس‌دهندگان (ISP ها) و زیرساخت‌های ارتباطات شهری استفاده می‌شود. IS-IS همچنین امکان پشتیبانی از IPv6 را دارد و در انواع مسیریابی در شبکه به‌عنوان یک پروتکل مقیاس‌پذیر شناخته می‌شود.

چه کسانی به مسیریابی در شبکه نیاز دارند؟

در دنیای امروز، شرکت‌ها، سازمان‌ها و نهادهایی که با شبکه‌های اینترنتی سروکار دارند، به روتینگ یا مسیریابی در شبکه نیاز دارند. شما به‌عنوان مسئول شبکه یا مدیر IT، ممکن است با چالش‌های پیچیده‌ای در زمینه مدیریت شبکه مواجه شوید. اینجاست که انواع مسیریابی در شبکه به کمک شما می‌آید.

روتینگ به شما این امکان را می‌دهد که مسیرهای موجود در شبکه سازمانی خود را شناسایی کنید، جدول‌های مسیریابی بسازید و نهایتاً تصمیمات صحیحی برای بهینه‌سازی عملکرد شبکه اتخاذ کنید.

اما چرا این فرآیند تا این حد ضروری است؟ در ابتدا باید بدانید که روتینگ به شبکه این توانایی را می‌دهد که اطلاعات به صورت سریع و مطمئن از مبدا به مقصد منتقل شوند. تصور کنید شما در یک شرکت چندین دستگاه به شبکه متصل دارید. در این شرایط، روتینگ مسئول هدایت داده‌ها به سمت مقصد درست و به صورت مؤثر است.

مسیریابی نه تنها به شما کمک می‌کند که داده‌ها در سریع‌ترین زمان ممکن ارسال شوند، بلکه می‌تواند سطح دسترسی سیستم‌ها و کامپیوترهای مختلف در شبکه را نیز مدیریت کند.

برای مثال، ممکن است در سازمان شما چندین کامپیوتر به شبکه متصل باشند که هر کدام نیاز به سطح دسترسی خاص خود دارند. روتینگ می‌تواند این دسترسی‌ها را به صورت دقیق و امن کنترل کند.

به عبارت دیگر، اگر شبکه شما به‌طور مداوم در حال تغییر است، روتینگ می‌تواند به شما کمک کند که به‌طور مؤثر و بدون اختلال در عملکرد سیستم‌ها، محدودیت‌های امنیتی و دسترسی را اعمال کنید.

انواع مسیریابی در شبکه هستند که به شما این امکان را می‌دهند که علاوه بر مدیریت جریان داده‌ها، امنیت شبکه را نیز به نحو مطلوبی حفظ کنید.

از آنجایی که اطلاعات به صورت مداوم در حال حرکت در شبکه هستند، وجود یک سیستم مسیریابی مناسب برای مدیریت این جریان اطلاعات ضروری است. بدون آن، امکان بروز مشکلاتی مانند کندی سرعت یا از دست رفتن داده‌ها وجود دارد.

پس به‌طور خلاصه، اگر شما در یک سازمان یا شرکتی کار می‌کنید که نیاز به انتقال داده‌ها از منابع مختلف به مقاصد متعدد دارید، مسیریابی و روتینگ به یکی از ابزارهای حیاتی برای شما تبدیل خواهد شد.

کلام پایانی

انواع مسیریابی در شبکه ابزارهای قدرتمندی هستند که به ما کمک می‌کنند تا اطلاعات را به سرعت و به‌طور مؤثر در سراسر شبکه‌های مختلف هدایت کنیم. انتخاب پروتکل مناسب و درک عمیق از نحوه عملکرد آن‌ها می‌تواند تفاوت بزرگی در عملکرد شبکه ایجاد کند. از روترهای خانگی ساده گرفته تا شبکه‌های پیچیده سازمانی و خدمات ابری، هر یک نیاز به نوع خاصی از مسیریابی دارند تا بتوانند بهترین عملکرد را داشته باشند.